Krystian_Kosouliev

Dziś, Chciałbym sobą być, Znaleźć własny cel, Kiedy wokół nie ma nic. Sny, One niosą mnie, Dają siłę, by Na nowo sprawdzić się... I, Tak to właśnie jest, Kiedy głowę przepełnia lęk, W jednej czarze miesza się... Gubi czasem W zakamarkach sens... Moje drogie smutki, Drogie łzy, Odejdźcie stąd Na zawsze. Dajcie przejść nadziei, Nadziei na... lepszy dzień.

Zatrzymać czas, Wrócić do tego, Co minęło... Skąd się nas tylu wzięło. Zatrzymać czas I patrzeć przez zaciśnięte zęby, Na ludzki krzyk, Prawie zgasły serca promień. Dostrzegać każdą łzę, Każdy najmniejszy gest zwątpienia, Wrócić do tego, co najważniejsze - Do sensu życia i cierpienia. Zastanówmy się nad tym raz jeszcze, Usiądźmy w cieniu, Zamknijmy oczy I zatrzymajmy czas... Posłuchajmy tego ludzkiego chóru głosów, Niech przeżywają póki mogą... Ja jestem z nimi tuż obok I pozostanę na zawsze.

Wpadłem w przepaść... Zgubiłem światło W otchłani dnia, By znaleźć przekaz... Wędrowałem po pustyni Szukając oazy, Lecz wszędzie dookoła, Tylko głazy... Lecz wtedy oświeciły mnie, Znajdujące się na dnie, Ślady - zagłady, Rozpadające się obrazy... I... choć śnię... Nie wiem, co jest gdzie, Ucieczka stąd niełatwa jest, To ja nie poddam się... I... we mgle, Chociaż mrok spowija mnie, Ja idę tam, Gdzie serce wskaże szlak...

Kiedy słońce jasno świeci, To obdziera wszystkie dzieci, Z godności szat, Hahaha. Szare eminencje Pełno nas, Nakreślamy razem Wspaniały świat. Chociaż nigdy Nie widzisz, że Przy tobie padniemy, Hej... Ja sobie krążę tu, Ty sobie krążysz tam... Słowa, gesty zniszczą nas, Przyszedł na to rychły czas. Rutyna. Gesty. Myśli. Nie wolno, brakuje, Ja czuję - zimny, cichy, Niepoważny szał.

Każde słowo ważne jest, Każde słowo tworzy mnie, Każde słowo na nowo pogrąża mnie, Świat zbyt srogi jest. Na nowo, na nowo W odmęcie fal brnę, Nie tą drogą, nie tą drogą. To wszystko... zbyt oczywiste jest. Nie patrzę na ten zachód, Na tamte łzy, W promieniach dziś tonę, Obudzisz się może tam i ty. Już mnie nie poznasz więcej. Skapitulowało poharatane serce... Jednakże wciąż błądzę, by Zmienić ten koszmar i zacząć żyć. Ja tonę i płonę, Umieram ton po tonie, I znikam, zanikam, Aż czeluść mnie pochłonie.

Otwieram oczy, ledwo co dostrzegam kształty, Mglista nadzieja odsłania mi je po kolei, Nie jest to jednak widok z obrazka, Raczej urywek z krainy pustki lub cieni. Wszystko takie proste, oczywiste, Biurko jak zawsze stoi dumnie, Krzesło się chwieje, Ale to nic nadzwyczajnego, to takie banalne. Nawet Ci ludzie, co są wokół, Te plakaty, te reklamy, Wszystko dąży w jednym kierunku Propagandy i szykany. Dobre ganić, a złe chwalić, Kraść, bo to przyciągnie uwagę. Media, o kochanie... Ci to najbardziej łakną kontrowersji... Przedzieram się przez te bezimienne twarze, Które spotykam na co dzień , Wracają do mnie, a jakże, Próbują być dla przyjaciół drogowskazem... I oni tacy są dla mnie, Nie są to gwiazdy, miliarderzy, Może i totalni pozerzy, Ale serca mają. Dlatego każdy dzień jest niezwykle kolorowy, W swej prostocie skomplikowany, Niesie nadzieję, a potem odbiera, Bo życie wobec człowieka ma swoje plany...

Fakt, składnia jest do poprawienia... Było to pisane naprędce i nie dokończone... ale przekaz to ma i będę się przy tym upierał :) A co do potoczności... Mało znam ludzi, którzy analizują własne problemy i starają się coś z nimi zrobić... Nawet się nad nimi nie zastanawiają i udają, że jest idealnie ;) tutaj starałem się zawrzeć szczerość... potok myśli nie musi być poprawny składniowo... heh :) chciałem zachować realizm wątpliwości :)

Tekst miał w założeniu budzić skrajne emocje... Miał być chaos, strach, niezrozumienie tego, co się wokół dzieje... Nie uważam tego za wyświechtane frazesy... Dla mnie takimi są te z romansideł... Uważam, że groza, szaleństwo jest słabo poruszane w dzisiejszej literaturze. Autorzy skupiają się głównie na pozytywnych emocjach, zapominając o niepokoju, a to jest jedno z podstawowych uczuć towarzyszących ludzkości od zarania dziejów :) więc jakkolwiek, by Cię to odtrącało takie zachowania są i zawsze będą...

Kiedy mrok zakryje te radosne twarze, Kiedy mrok zakryje to, co kochamy, Kiedy się wszystko się wniwecz obróci, Kiedy płomień rozsądku ocuci... Wszystko się zmieni, Nic nie pozostanie... Radość zanikła, A prawda wyniszcza. Kłamiemy, kłamiemy... Obracamy się w rytmie nienawiści... No co tak wolno, Szybciej, szybciej... Litości nie znamy, Przyjaźni nie szanujemy... Po co się w mroku kryjemy? A no tak, mrok nas zakrył.

Możesz mnie dotykać, Nic nie czuję. Możesz pocieszać, Nie usłyszę... Mgła przewiała myśli, Jasność umysłu się zatarła... Słyszę martwe głosy... O otchłani... Ogłuchły z przerażenia, Zgorzkniały ze smutku, Biedny w swym kokonie, Leżę gdzieś na dnie... Kolejne dłonie nieprzerwanie W dzikim kręgu się zbierają... Kto, co dla siebie złapie? Sam jestem ciekawy. W otchłani uścisków wiodę życie, W otchłani marzeń śnię, Zanim zdążę obudzić się, To wszystko skończy się.

hah, ale to określenie i tak mi się spodobało :) i też o manipulowaniu :) do poczytania :)

dziękuję za rady... przekształcony tekst brzmi nawet lepiej :) mam skłonność do dosyć dosłownego pisania w wierszach, z kolei w prozie stosuję sporo metafor :) ale to jest do wypracowania, heh :) można to uznać za wizję a'la matrix. pisałem to spory czas temu, ale ogólnie w zamyśle miał być to tekst o pustce i nędzy świata. Wartości przestały w nim właściwie funkcjonować. staramy się je sztucznie podtrzymywać, nie do końca wiedząc dlaczego.

"Zatarte myśli" Wchodząc do pokoju ujrzałem zeszyt. Zaniepokoiłem się lekko. To tylko i może, aż tyle w pokoju pustym od moich własnych lęków. One unicestwiają wszelki byt w nim się znajdujący. A nie powiem, że niektóre jego cząstki nie były ciekawe. Jawnie bym skłamał, ale nie chcę tego na tym etapie pracy. A właściwie tym, co po niej pozostało, albo mi się tak wydaje. Już nie wiem, co jest prawdą, a może to mi się śni. Kolejny chory wymysł mojej wyobraźni. I Gdyby nie to, że dawno przestałem krzyczeć, to bym spojrzał dziarsko na swoje życie. Ale stało mi się obojętne, jak ta pustka w pokoju, tamtym pokoju. To tylko był sen. Biała kartka mojej niewyżytej wyobraźni. Kiedy miałem szaleć, jak dawno temu odrzuciłem wszelkie emocje. Jedni powiedzieli, że to niedorzeczne, drudzy, że zabawne. A jeszcze inni przeszliby obok tak, jak ja to robię. Jestem ucieleśnieniem ciszy i spokoju, tej głębi bezgłębnej i tak nie dosięgniesz. A już na pewno nie - wołaniem o rozsądek. To irytujące, jak ludzie nie potrafią zrozumieć prostego przekazu. Jestem spokojny i cichy. To nie znaczy od razu, że chcę przyjaciół. Ludzie mi są niepotrzebni. Za bardzo rozczuliłem się nad sobą. To wszystko jest bez sensu. Czysty nonsens. Absurd. Chcę być sam. Nie potrzebuję nikogo, a zwłaszcza jej. Na zawsze samotny maruda, tak mnie określają. I co z tego? Ludzie zawsze mówią...

Świat to iluzja, Życie to nie bajka. Każda chwila dokucza, A wspomnienie przytłacza... Nędzne dzielnice, czarna krew na bruku, Domy zniszczone, obraz ponury, Dookoła czarne chmury, A to nie koniec świata... Ludzie maszerują szeregami Wnikając do ziemi, Oddając jej hołd, Za co właściwie, nie wiemy... Ludzie i tak tego nie docenią, Zbyt są zajęci, mają własne sprawy, Poświęcenie, to przeszłość, Teraz liczą się zabawy. Zabawne, jak łatwo jest zmienić mentalność, Zakuć cnotę łańcuchem, Fałsz i zawiść przywdziać we wspaniałość, Ale to już nie jest iluzja, lecz życie... Iluzją jest sposób myślenia, Niedostrzeganie wad systemu, Nic nierobienie z nieprawością, Aż skończymy wszyscy w otchłani z iluzyjną gorliwością.

następny tekst będzie lepiej dopracowany... może i był lekko naiwny, ale tak go sobie wyobraziłem... dziękuję za wszelkie uwagi

Czy ty śnisz? Czy pragniesz sobą być? Czy wierzysz w nowy dzień? Może lepiej nie obudzić się? Tylko w snach możesz robić, co chcesz. Poleć ze mną do krainy snów, Niech na nowo nam zaświeci dzień, Przegonimy z życia mrok. Każdy cień zniknie, Rozjaśni się twarz, Pokocham Cię od pierwszego wejrzenia, Nadzieja o to zadba... Wystarczy, że zaufam, Oddam się chwili, A będziesz moja, Tak długo, jak na to pozwolisz.

dużo tekstów staram się układać w formie piosenek, gdyż mam słuch muzyczny :) sprawia mi to przyjemność, chciałbym się zajmować muzyką w przyszłości

Kiedy ucichnie deszcz, Kiedy spadnie ostatnia łza, Kiedy ostatnia kropla krwi Zaleczy ten okropny stan... Umieram... A krople cichną... Szum milknie, A ja z nim. Usłyszysz jeszcze ten głos, Ten lament potworny, Który Cię nie zostawi, Już nie... Mój duch pozostanie... W każdej z tych kropel wróci, Zanim się obejrzysz, To swym cieniem się staniesz. Cichnie, cichnie, cichnie, Groza pozostaje, Szeleści, szeleści szeleszcząco, By Cię zabić. Cicho wszędzie, już nie pada... Głucho,głucho, albo wrzawa. Tłum przechodzi obojętnie... I deszcz umilkł pięknie, pięknie.

to już mój starszy tekst... aktualnie jestem w związku :)

Pragnę, szanuję i kocham Twe imię, które budzi mnie, Tak cudownym brzmieniem Uwznioślonych drozdów. Szanuję, pragnę i kocham... Tak zawsze było i pozostanie, Póki gwiazdy świecą, A mi zostaje spoczywanie... Kocham, szanuję i pragnę, By ten nędzny świt Nigdy nie nadszedł Lepiej tkwić w ciemności... Pragnę, kocham i szanuję Uczucia, których nie mogę doznać, Nie mogąc w nie uwierzyć, Dopóki osobiście nie skosztuję...