Paulina Grochowska

jestem nierozważna pisząc ci wiersze ale nie potrafię inaczej zamknąć twego oddechu w moim sercu tego blasku ani słowa kocham jestem nierozważna kochając ciebie w świecie materialnym w którym miłość zginęła zamieniając się w bezduszne akty pobieżnego uczucia jestem nierozważna myśląc o tobie przywołując widok ust twych we śnie niespokojnym w decydujących momentach chwil zlizując miód słów słodkich z warg jestem nieromantyczna patrząc w gwiazdy pragnąc ciebie jak kobieta mężczyznę przyznając przed własnym sercem że chcę być kochana nie wstydzić się tego i nieromantyczna gdy moja dusza płacze podczas krótkich chwil rozstania a uśmiech rozświetla życie w dwóch nieromantycznych słowach kocham cię

chcę być ci wodą w którą zanurzasz ręce i pieścisz rozkochanymi palcami chcę być dotykiem drżeniem własnego nieśmiałego ciała chcę być westchnieniem stłumionym jękiem własnych myśli pragnieniem oczekiwaniem chcę być kochaniem niewiadomą wśród wiadomych domysłów pierwszym pocałunkiem mającym smak dojrzałego dzieciństwa chcę być pożądaniem które nawiedza mnie po twoim odejściu pamięcią tęsknotą ciepłem zachodzącego słońca na widowni twoich oczu chcę być ci wszystkim tak niewiele a ile muszę czekać na ten promień rozjaśniający życie w jednym słowie - kocham

utopiłam miłość moją w fontannie na skwerze w centrum miasta wyrzuciłam ja z ust moich wygnałam poza mury obronne serca nie miała prawa powrócić więc kim jesteś że wysuszyłeś fontannę zabarwiłeś szary skwer wyłowiłeś resztki zapomnianej miłości wypielęgnowałeś ją wprowadziłeś przez bramy królestwa mojego i nadałeś jej nowe imię- twoje imię