Grażyna_Ma

Jakby ten wiersz Pisany już Na zawsze Jakby ta miłość Obolała Od wieków Jakby ten ogród Miał na chwilę Rozjaśnić Jakby ta wyspa Chata i garnki Dla ciebie ulepione Jakby ten pogłos To cisza nocna I ranne dzwony I pochód wędrujących W spokoju myśli I obrus rozgonionej W dolinie łąki I sen I po śnie

W ścieżkach srebrnych obrączek W zwojach toczących się dróg Usypia i łagodnieje mleczne niebo Po to by za chwilę pod ciepłą powieką Wyklejony malunek gór dopełnił się z niebem Tak jak dopełni się czas W pragnieniu bycia cząstką powolnie liczonej ciszy tego samego dotyku.

Kiedy wchłaniam się w ciało ziemi Rozparta w zieleń niczym kropla farby w trwającym jeszcze obrazie ...ale na chwilę Po co mnie nazywasz ? Kiedy ja tylko na chwilę Dotknąć chcę rzeźby ust Dnia i Nocy Przeniknąć glinę niestałości czasu Kiedy ja tylko na chwilę Wtulić się chcę w brzuch nieśmiertelności Tej ziemi Tego ciała Po co więc Nadal mnie nazywasz

Kiedy wchłaniam się w ciało ziemi Rozparta w zieleń niczym kropla farby w trwającym jeszcze obrazie ...ale na chwilę Po co mnie nazywasz ? Kiedy ja tylko na chwilę Dotknąć chcę rzeźby ust Dnia i Nocy Przeniknąć glinę niestałości czasu Kiedy ja tylko na chwilę Wtulić się chcę w brzuch nieśmiertelności Tej ziemi Tego ciała Po co więc Nadal mnie nazywasz

rozlane mleko nad wiaduktem myśli okno jaśnieje * powolne drzewa słońce rozkłada kolory dnieje * rannieje zieleń niebo otwiera dymiący gnojownik