Świat w stagnacji

Przyjacielu Pamiętam jak budowaliśmy wieżę wysoką do gwiazd Staliśmy na jej szczycie Pod stopami mając cegły marzeń ułożone w twardy plan Zanim poznaliśmy prawdę Zanim powiew strącił nas i lawina twardych głazów spadła zabierając dech Byliśmy nieśmiertelni Tworzyliśmy swój świat Nie znaliśmy niczego co zatrzymałoby nas Dziś siedzimy na gruzach, każdy swoich, tuż nad ziemią I krzyczymy "jestem wyżej" podtrzymując chwiejne skały Między nami mur stalowy co oddziela nasze światy Zaślepieni z nienawiścią wspominamy dawne rany I czekamy zmiłowania