Agnieszka Madej

zanurzam myśli w twojej duszy z każdego słowa lepię gwiazdę buduję dla nas niebo... na ziemi nie ma miejsca na ziemi nie ma nas ja jestem tu ty jesteś tam między nami rzeczywistość jak sieć pajęcza

Moje myśli szybowały w przestrzeni bujały w obłokach na przekór szarej rzeczywistości stroiły się w pawie pióra czekały... Codziennie karmione zwątpieniem targane wiatrem w końcu opadły z sił nie spodziewały się cudu zamarły... Promienie słońca rozświetliły mrok to był Twój uśmiech... Myśli poderwały się nagle pawie pióra uniosły... dostrzegłeś ich blask delikatnie strąciłeś kurz wziąłeś jak swoje Oswajałeś, pielęgnowałeś karmiłeś nadzieją gdy dojrzały nie pozwoliłeś zostać nie pozwoliłęś odejść trzymasz je na wyciągnięcie dłoni...