Gabriel Archanoł

zaginione w czasie uczucia plączą nasze drogi które kończą się wraz ze spełnionym pocałunkiem spragnione dłonie kołyszą nasze ciała w spełnieniu... pozbawione cienia oczy wpatrują sięw Twą krystaliczną postać... dusza karmi się nadzieją na wieczne życie w Twoim sercu... chce wiedzieć... czy szczęście skradzione bogom... nie umrze wraz z ostatnim blaskiem mocy...

kwiaty... samotności chylą swe korzenie ku niebu bez gwiazd brzegiem nieskończoności spacerują wspomnienia... czerwienią skąpane słowa nikną w ustach wszechświata... przeglądam marzenia niespelnione... skrawki myśli uciekają w mrok umysłu... nie ma tu... ukrytych znaczeń, nie ma... nic tylko ja tylko moja dusza tylko slkejone po tysiąckroć sere

prosze... zapomnij o mnie... wymaż z pamięci moje imie nie szukaj słów by mnie tropiły nie chce być... nigdzie... żeby mnie nie znalazła... żeby znowu nie obdzieliła mnie złudnym szczęściem... suto zakrapianym cierpieniem... niech znajdzie sobie inną ofiare... żadnych łez, żadnych westchnień, żadnych czułości... nie chce od niej nic!!! od miłości...

i zginął w świetle nocy.... fale gniewu rozproszyły świt... słowa milkną kiedy krzyczy cisza... nie wiedza jest największą tajemnicą... pragne odejść... przejść... zostań ze mną... serce walczy z życiem o ukojenie... zamkne oczy...i stane sie piesnią upojenia