Weronika Żarowska

Jeszcze wczoraj zakochani przepełnieni ufnością nie myśleliśmy o jutrze ciesząc się teraźniejszością, biciem serc i wspólną chwilą. Zakochani. Więc dlaczego już nie chcesz mnie posłuchać- jak szepczę, niczym wiatr pośród potoku cichy, ginący w mroku, żalu i pretensji, - Kocham Cię Było to nierzeczywiste, nierealne, piękne, czyste, ta niewinność i ta siła była nam obojgu miła. Niczym róża pośród lodu. Nierealne. I dlaczego już nie pragniesz wtulić ust w moje- jak dawniej w pocałunku złączeni, otuleni marzeniem. W tej miłości nieustanni. -Jak dawniej. Byłeś moją światłością, moim sercem- miłością. Lecz zniknąłeś gdzieś Mój Miły, pozbawiając wszelkiej siły. I pustka. I smutek. I ból. I już nigdy nie zechcesz słuchać jak moje serce bije tylko przez Ciebie, dzięki Tobie, dla Ciebie. Gdy odszedłeś umarło. I Cisza.