eleanor abernathy

Poszedłeś na łatwiznę z puentą, a zapowiadało się mroźnie i prawdziwie. :)

Przekonałeś mnie. Pozdrawiam

"promień dojrzał lwią paszczą" - Na wszystkie sposoby próbuje sobie to wyobrazić. I co do tego ma zbrodnia ?? Pozdrawiam

Prozy użyć w wierszu i do tego żeby było poetycko to wielka sztuka. Tym razem się nie udało. Pozdrawiam.

Nie ma czego zazdrościć innym. Tu jest kawał dobrej poezji (zresztą już to mówiłam;)) Pozdrawiam

Można sobie powyobrażać. czekam na całość. Pozdrawiam

Zdecydowanie druga część : patrzę w oczy taka intensywność zawęża horyzonty niebezpieczna staje się bliskość i dal Wstęp wydaje się próbą rozpisania, rozgrzewką. Pozdrawiam

ckliwie i lekko, tu mi wleciało - tam mi wyleciało. czyżyk został. pozdrawiam

Słowo "potem" nie pasuje do wiersza. Reszta jak zwykle ciekawie poszarpana :) Pozdrawiam

Dobre. Ironiczne i zabawne. Pozdrawiam.

Gratuluję podjęcia trudnego tematu z dobrym skutkiem dla wiersza. Pozdrawiam

Nie podoba mi się to. Pozdrawiam

Tutaj nie ma się czego złapać - niestety. Pozdrawiam

Zastanawiam się czemu służy zabieg zagmatwania tekstu. Czy nie można w sposób prosty opisać dwóch natur jednej kobiety. Tej, która próbuje być święta i żyjącej w niej jawnogrzesznicy, która potrafi wyczyścić się z każdego grzechu. Nie rozumiem zabiegania o plamy świętej natury podmiotu. Skoro obie zabiegają o grzech... Dlatego uważam ten wiersz za próbę ogarnięcia problemu w sposób nie do końca przemyślany. Pozdrawiam.

Jest kilka nawet fajnych obrazów ale to nadal raczkujące pisanie. Pozdrawiam

Konsekwentne - to odpowiedź ludziom dobrej woli (poszukiwaczom wielości czasowników i zaimków, że o "rymach" sródwersowych nie wspomnę! nb. liczą się przecież tylko te w kluczowych pozycjach, a więc średniówka i koniec). Zanim mnie paluch zaswędzi, zastanawiam się, czy aby autor nie zrobił celowo... - to trop, drogi czytelniku, uznaj swoją głupotę przed głupotą autora (i tylko w takiej kolejności). "wchodziła w nie" - i - "zapadała w nie" (zaimek odnosi się chyba do tego samego desygnatu, więc można opuścić, tym bardziej, ze wypadają w pionie dokładnie nad sobą). Zastanawiam się nawet, czy nie usunąć "cicho" (chyba, że to celowe zestawienie "cichym zamknięciem drzwi"); "zapadała cicho" to też bardzo bliskie w odczuciu "łagodnemu znikaniu". Więcej nie widzę, czyta się! Pozdrawiam Mogę uznać swoja głupotę ponad głupotę autora bo mało mnie interesują zamiary i intencje formalne a bardziej własny odbiór, zakłócany taką ilością czasowników. Niewątpliwie metafory i porównania są piękne :) Pozdrawiam

Ostatnia zwrotka, jest dla wiersza najważniejsza, w niej spełnia się tytuł - odpuszczenie. Odwróceni od siebie plecami, spojrzą sobie w twarz. Łamie się arbitralny palec (ten od grożenia, wskazywania, wytykania), ściana płaczu staje się gościnnym stołem... Piękny, mądry wiersz i być może... nieprzyzwoicie idealistyczny... :) Bezdyskusyjnie zgadzam się z przesłaniem, jednak podtrzymuję swoją opinię. Dokładniej rzecz ujmując chodzi mi o subiektywne napięcie wyczuwalne w dwóch pierwszych strofach, którego zabrakło w końcówce. Może chodzi o zestawienie słów - nie wiem. :(

Z ciekawości przeczytałam wszystkie hubertkowskie. Robi wrażenie. Pozdrawiam

Wiosennie, z dystansem. Lubię ! Pozdrawiam

...że dosłowne nie marudzę, że narzucające trochę kręcę nosem. Mimo wszystko gratuluje odwagi. Pozdrawiam

Prawie jak Manifa :) Z przyjemnością przeczytałam rzekła czytelniczka pełną gębą. Pozdrawiam

Wewnątrz wnętrza jest więcej przestrzeni na złapanie oddechu. Wiem coś o tym. Pozdrawiam

Z przyjemnością przeczytałam. Pozdrawiam

Tekst zaczyna się świetnie jednak w ostatniej zwrotce jakby uchodziło powietrze. Tyle dla mnie : nieoczekiwana ulga w istnieniu powoduje że jestem częścią muru który płacze a gdzie kończę się nie wie nawet bóg pisany z dużej litery teraz pomyśl życzenie i przyjdź z czasem powstaną we mnie szczeliny dla czułości wciąż mam ramiona które udźwigną Pozdrawiam

Wkurza mnie ten wiersz, bo oprócz tego, że jest taki dzień bez końca, który zapomniał nigdy się nie zdarzyć itd... nic nie wnosi rzeczowego (a nie ma to jak wnikliwość rzeczy) mimo to dzieje się! Tłumaczę sobie, że czytelnikowi zdarzył się właśnie taki dzień i czytając ujawnia się to osobiste uczucie z nim związane, które robi, co robi ;). A robi! Pozdrawiam