Pewna dama raz mi powiedziała
„Dziś nie ma już miłości
Dziś jest tylko kult ciała”
Nie mogłem pohamować złości
Gdybym tylko mógł złapać Cię
Porwać do świata duchów
Gdzie ułożyłbym sam scenerię
I ustalił kolejność naszych ruchów
Nocą patrzylibyśmy na ciche morze
W którym odbijałoby się niebo czarne
Światłem naszym byłby Księżyc może,
Może odpłynęłyby twe poglądy marne
Przedwieczne niebo, węgiel przypominające
Świeci na nim gwiazda jak diament
Ukojeni ciszą szumu położymy się na łące
Podziwiając wielki firmament
Zobaczylibyśmy gwiazdy nasze
Jak żarzą się światłem cudownym
Połączylibyśmy serca i dusze
W spojrzeniu i dotyku delikatnym
I tonąc w błękicie twoich oczu
I chcąc przedłużyć tę chwilę radości
Powiedziałbym w tym półmroczu:
„Pragnę tylko twojej Miłości”