Karol Wojteczek

nieszczęśni poeci, Im płakać nie dano, na wieczną tęsknotę i niemoc wydano, Euterpe nieślubne to dzieci... synowie nieszczęśni, Im płakać nie dano, Łzy niby serca Im z duszy wyrwano, a matka przegnała od piersi... nieszczęśni poeci, Im płakać nie dano, na wieczną tułaczkę, banicję wygnano, Ich słowa zdeptano jak śmieci... wygnańcy nieszczęśni, Im płakać nie dano, a dusze i głosy na żywot skazano, te głosy szepczące hymn śmierci... szczęśliwi są Którym, Ich łez nie otarto, albowiem Ci czują prawdziwie... przeklęci poeci, którym łzy wydarto, uczucia zmieniając Ich w niwecz... i tylko to pióro zostało... to pióro i pustka w mej duszy... lecz martwe słowo to mało, by mury serc martwych móc skruszyć...

W płomieniach stanęły znów domy, a sztylet krew niewiast wytaczał, i zeptał ów lud wyniszczony: "Sam diabeł swe szpony w tym maczał". Wtem ludzie wyczuli woń śmierci, a skórę ich wrzody pokryły i ginąc szeptali nieszczęśni: "Sam diabeł tu użył swej siły". Zmarniało też całe ich ziarno, a wodę skaziły pomyje, szeptali, wydani na marność,: "Sam diabeł się za tym znów kryje". A diabeł uśmiechnął się martwo i myślał tak sobie w tej chwili: "A gdyby mnie nagle zabrakło, na kogo by zło to złożyli?..."