Konrad Cauder

Zgubiony człek przybywa do wyroczni Składając na jej ołtarz odwieczne pytanie Błądzi w poszukiwaniu własnej tożsamości Broczy po kolana we krwi wrogów pokonanych Jego imię zatracone w życzeniu nieśmiertelności Znane jedynie strażnikowi jego tysiącletnich wspomnień Kroczy przed nim ścieżką wydeptaną przez cienie Więzione teraz przez żale jego śmiertelności W fortecy wzniesionej przez ból i gorycz Mieści się komnata, gdzie przebywa wieczność Naprzeciw niej wkrótce istota stanie I zakończy cykl nieustannych odrodzeń Wyrocznia zamilkła, w zadumę zapadłszy Opuściła powieki na wciąż zmęczone oczy Przeczącym ruchem głowy odpowiedziała człekowi Że jego życzenie nie odnajdzie dziś spełnienia Bo Cóż może zmienić Naturę człowieka?