Damian Kwiatkowski

Stanąłem tu i teraz pośrodku świata patząc dookoła, wypatrując brata ta nowa wieża Babel radosne ma okrycie lecz w środku jest smutna i szara, uboga w życie. Gdy stałem tu i wczoraj w ślicznej pogodzie chciałem odnaleźć szczęście, będąc życia godzien lecz wszystko co radość miało przynieść niechybnie przynosiło gorycz i smutek, więc szlabanem zamknięte I nagle spostrzegłem w prostocie umysłu że życie moje stoi o krok od pomysłu jak zmienić tej trudnej wędrówki szlak jak dać memu sercu szczęśliwości smak. Odsunąłem wszystko bez żadnej żałości przytuliłem mą lubą idąc ku szczęśliwości i odkryłem na nowo sens życia, tak prosty i piękny, choć trudny do zdobycia.

faktycznie zrodzone z uczuć, ale jeśli to nie poezja to do jakiego gatunku literackiego mam to sklasyfikowac? pozdrawiam serdecznie

Widziałem Twe oczy moje kochanie, słyszałem Twój oddech patrząc na nie, staliśmy w miłości splotem zachwytu, nie widząc, nie słysząc świata kolorytu. My dwoje tam, na złotym kobiercu, zanurzony cały w Twym najmilszym sercu, mówiłem Tobie jak wiele znaczysz, gdy jesteś, co czuje, niech ktoś obaczy... I zaszumiał z lekka wiatr polskiej jesieni, podniosłem Cię luba pełen nadziei, że nasze dusze na wieczność splotem połączone, zawołałem kocham Cię!, wszystko spełnione.