Empatia Siłą Wyższą

było to jak piorun. grzmot, ryk, huk spozierał na nią, ciut! zbyt łapczywie lecz nie spodziewał się, ze serce jego bić nie będzie już chciwie. i cisza nastała, i szum z uszu znikał chrzęst krzaczkowej gałęzi roztargnionej, drzew kroplą z żyły, godnoscią w ziemię wnikał, i znikał pośród żałości nieuniknionej. i błądząc po bezdrożu moknąc w czyimś (pustym) dworzu niknąc w oka mgnieniu. Chcąc czy nie chcąc, zapadł w myśli morzu. a duma jego, honor i łzy, zastąpiły puste wiosenne bzy. I tak wygasa już Jego żywot. lecz wciąż patrzy na nią, lecz patrzy półżywo.