[15.37]

litosci
twarde dłonie po plecach piszą
nie po naszemu koślawo
rytm w płucach krąży
rezonans żebra porusza
jak jeden mąż wspólny oddech
chowają dla siebie
szczęśliwy kto przy oknie przy drzwiach
przy nadziei już mniej

[Bez tytułu]

Zimno mroczno głośno strasznie
W mojej głowie szumy przenikliwe
Rozstrojonych obcych myśli
Odrywają palce od rozsądku, spadam

I nic ponad nicość nie znajdę
Nim sztuczne szczęście nie zamknie tej pustki
By znów zbudzić mnie w innym złym świecie
Ranną rosą po zmierzchu na powiece

[Wiem, że nic nie wiem]

wiem że nic nie wiem i źle mi z tą wiedzą
tak chciałabym by pewna czegoś
lecz pewność pewności nierówna
tylko ból coraz gorszy
gdy się ją traci codziennie na nowo
jestem albo i nie jestem
będę? kto mi powie?
a jak tak to czy będę szczęśliwa
szukam błądzę po omacku nie ma drzwi i okien
wiatr tylko i szept bez autora
słowa słowa słowa nie rozumiem wcale
słucham a one gdzieś giną
upadam i wstaję krzyczę biegnę zaklinam
nie ma sensu ale iść przecież trzeba
więc nie pytaj mnie czemu
nie pytaj mnie po co
nie pytaj

[Gdybyś wiedział wszystko...]

Gdybyś wiedział wszystko
Bałbyś się mi spojrzeć w oczy
Bo stoję tu bardziej niż naga
Bardziej niż pragnę niż żądam

Odszedłbyś i już bez słowa
Był i ja bym też trwała
A tak leżę tu mniej niż żywa
Mniej niż chcę niż się zgadzam

Tak to milczenie krzyczy
Aż nazbyt dobitnie i wrogo
Karcąc o wiele za mocno
Za miłóść za wielką za moją

I byłabym może szczęśliwsza
Gdyby choć krok albo chwila
A ja idę wciąż tylko do tyłu
Tylko w mrok tylko jedną nogą