Nika_505

litosci twarde dłonie po plecach piszą nie po naszemu koślawo rytm w płucach krąży rezonans żebra porusza jak jeden mąż wspólny oddech chowają dla siebie szczęśliwy kto przy oknie przy drzwiach przy nadziei już mniej

Zimno mroczno głośno strasznie W mojej głowie szumy przenikliwe Rozstrojonych obcych myśli Odrywają palce od rozsądku, spadam I nic ponad nicość nie znajdę Nim sztuczne szczęście nie zamknie tej pustki By znów zbudzić mnie w innym złym świecie Ranną rosą po zmierzchu na powiece

wiem że nic nie wiem i źle mi z tą wiedzą tak chciałabym by pewna czegoś lecz pewność pewności nierówna tylko ból coraz gorszy gdy się ją traci codziennie na nowo jestem albo i nie jestem będę? kto mi powie? a jak tak to czy będę szczęśliwa szukam błądzę po omacku nie ma drzwi i okien wiatr tylko i szept bez autora słowa słowa słowa nie rozumiem wcale słucham a one gdzieś giną upadam i wstaję krzyczę biegnę zaklinam nie ma sensu ale iść przecież trzeba więc nie pytaj mnie czemu nie pytaj mnie po co nie pytaj

Gdybyś wiedział wszystko Bałbyś się mi spojrzeć w oczy Bo stoję tu bardziej niż naga Bardziej niż pragnę niż żądam Odszedłbyś i już bez słowa Był i ja bym też trwała A tak leżę tu mniej niż żywa Mniej niż chcę niż się zgadzam Tak to milczenie krzyczy Aż nazbyt dobitnie i wrogo Karcąc o wiele za mocno Za miłóść za wielką za moją I byłabym może szczęśliwsza Gdyby choć krok albo chwila A ja idę wciąż tylko do tyłu Tylko w mrok tylko jedną nogą