A ja ciągle mam w pamięci ten ponury, mroczny las,
Który wyrósł niespodzianie naiwności mojej wbrew.
Mgła wilgocią obciążyła tarapaty starych drzew,
Nasączyła, wyziębiła każdą nitkę mego ja.
Świat rozpuściłby się wtedy gubiąc kontrast.
Topiąc w zimnie każdy zapach, każdy szelest,
Każdą barwę, wszczynającą niemy rwetes,
O jej prawo do istnienia tu i teraz.
Przez rozmyty już krajobraz, odnajdując tajne drzwi,
Przez konary zabłocone - lękiem, trwogą, chaosem,
Słabe światło przeniknęło nieodważnym całusem,
By wymościć w środku lasu dobrym ciepłem łąkę mi.
Zaostrzyły się kolory, wybuchnęły,
Hałaśliwie rozdmuchały mgły tumany,
Rozkrzyczały się zachwytem nieskłamanym,
Pod pieszczotą jego palców, zapłonęły.