[Jestem wiatrem]

Głód identyfikacji

Nie dotyczy już mnie

Bo jestem wiatrem

Bez historii

Poza zdarzeniami

Jestem wichrem

Co przenika to co nie istnieje

Jestem blaskiem oceanu

Samym oceanem

Falą

I wiatrem co kołysze wody do snu

[Żegnajcie toksyczności]

Święty sejf zamknęli

Więc umowę ze mną zerwali

Koniec

Ostatni dzień toksyczności

Szef mówił że z wysokości spłynął rozkaz

Bo rada uznała że jestem zbyt człowiekiem

I tylko maszyny zostaną

Maszynom się płaci

Ubłocone stawki

Brudne złoto

Pożądane

Cieniutkie

Papierki

Tylko dla głodnych maszyn

Nie dla mnie

Bo jestem sytym wilkiem stepowym

I tego diamentowego dnia

Wieczorem

Cisnąłem cały syf za okno

W domu serca ostała się tylko miłość

I z nią pędzę dalej autostradą podniebną

Ku kolejnym przystaniom

A księżyc nade mną tuż

Tańczący na rozerwanych obłokach

O! Już mrok się zbliża

Jasny

Ciepły mrok

A na skrzydłach wiatru frunie nadzieja

 

 

 

[W najdalszym brzegu serca]

P.s. - I nie chodzi tutaj o "egotyczne serce" - on będzie chciał ściągnąć do siebie ludzi, żeby oni na "swojej wyspie serca" znaleźli te same wartości i mogli się nimi cieszyć - i by serca się złączyły w jedno wielkie serce, jedną wyspę (jedność). Jedno serce jest lustrem miliona serc - każde serce jest lustrem wszechświata - mikro/makro. 

[W najdalszym brzegu serca]

Autor przeczuwa istnienie trzech wspaniałych wartości mieszkających na wyspie jego serca; spokój, radość i miłość - trzy nowo odkryte wartości. Zrobi wszystko, by zamieszkać na wyspie - wie, że ona jest jego przeznaczeniem - wie też, że jego obecność na wyspie przyciągnie innych ludzie - bo szuka miłości nie tylko po to, by zagarniać ją dla siebie, lecz by dzielić się nią - by opanowała wszystkich i aby wszyscy poznali jej Moc.

Pozdrawiam, 

 

[Poza granicami]

Genialny! Zazdroszczę. :)

[W najdalszym brzegu serca]

Ja tym bardziej się cieszę. Zawsze czuję radość, kiedy słyszę, że jakikolwiek mój tekst wpłynął na kogoś dobrze. Ten portal to dobra rzecz - nie widząc się nawzajem, poprzez przeczytanie zaledwie kilku wersów, możemy nawiązywać ze sobą bliskie więzi - zaglądamy bezpośrednio do duszy. Tutaj jest dom luster, w którym jesteśmy nadzy. 

Pozdrawiam, 

[W najdalszym brzegu serca]

Dzięki za uwagę. Dopiero teraz to widzę. Ha! A jeszcze kilka dni temu myślałem o tym, jak mocno zdarte i zniszczone jest słowo MIŁOŚĆ. 

Pozdrowienia, 

[W najdalszym brzegu serca]

Można też odczytywać przekaz wiersza, po prostu, jako powrót do samego siebie, bądź do poznania samego siebie. 

[W najdalszym brzegu serca]

Witaj,

Faktycznie, odczytałaś przesłanie zgodnie z moim zamysłem. Fajnie, że to rozumiesz. Cieszę się. 

A propos Boga i odejścia od "źródła bytu" - można nazwać "to" Bogiem - to miejsce miłości niezmiennej, tę bezpieczną przystań. Jeden nazwie to Bogiem, drugi źródłem miłości, które jest w naszym sercu, inny nazwie to Wyższym Ja - interpretacja zgodnie z hierarchią wartości czytelnika. Autor podróżuje do wnętrza samego siebie, gdzie, ostatecznie, w głębi własnego serca znajduje Boga - Bóg jako istota znajdująca się wewnątrz - nie zaś na zewnątrz. 

Pozdrawiam, 

[W najdalszym brzegu serca]

Już o świcie wyruszam w podróż

W najdalszy brzeg

Do jądra jasności

Bracia i siostry z dolin i z gór módlcie się za mnie!

 

Po drodze pustkowia

Upiorne to krainy

Gdzie roi się od lęków i win

To królestwa owadów i żmij

 

Bezpieczeństwa nie zaznałem w szeleście banknotów

Radości na próżno szukałem w obiektach

I pojąłem że nie o formę chodzi

Bo nie chcę za nią tęsknić i więzić się do niej

 

Lecz szukam miłości stałej

Tej która mieszka na najdalszym brzegu

W zatraconym dawno lądzie

Daleko stąd

 

Lata temu z portu tego wygnałem się sam

Odrzuciłem jednym skarb

W pięknych ciałach kojących

Szukając innej Itaki

 

I płynę do swej Itaki

Coraz bliżej jej obecność

Jest tuż

Czeka w porcie co zwie się spokojem nieustającym

[A tam lunie deszczem żalu]

Dziękuję wszystkim za komentarze. Nad każdym się pochylam. Każdy jest cenny. 

WarszawiAnka, właśnie o to mi chodziło - pierwsza część chaotyczna, bo nagła zmiana paradygmatu, później szybka akceptacja i gotowość na zmianę, a w gotowości wielka wiara w to, że kiedy "dom kłamstwa runie", pozostanie tylko spokojny ocean prawdy. 

Dziękuję Wam. 

P.s. Duszka, przemyślę jeszcze kwestię metafor.

 

Pozdrowienia 

[A tam lunie deszczem żalu]

Wstyd jest po to, żeby się go pozbyć. Pisz, pisz, pisz. Łam rysiki, zdzieraj kartki, pisz w wordzie, potem usuwaj i pisz na nowo - pisz - potem wrzucaj. Z każdego komentarza możesz wziąć coś dla siebie. Pozwól sobie na uczenie się. Nikt nie rodzi się Baczyńskim. Nie istnieją złe wiersze. Moim zdaniem w ogóle "ocenianie wierszy" w sensie dobry/zły to jakaś pomyłka. Poezja to emocje i interpretacje, trwałe, ulotne - tyle ode mnie.

Pozdrawiam, 

P.s. będę czekał na Twoje wiersze/ Gratuluję dokładności (której ja nie posiadam). ;)

[A tam lunie deszczem żalu]

Dziękuję, Oda Kir, za komentarz i pomoc. Pozdrawiam :)

P.s. czekam, kiedy wrzucisz coś swojego ;)

 

[A tam lunie deszczem żalu]

A tam lunie żalem 

Wstyd przecieka dachem dziurawej głowy

Grzmot roztrzaskał twarde przekonania 

Fundamenty

umysłu

się

chwieją

 

Uciekaj! Uciekaj!

 

Ignoruję zachwiane fundamenty

Pozwalam

By runął dom strachów

Bo to nie jest moje miejsce

To cudzy dom

Zbudowany z wiary w nieprawdę

Kiedy runie ten obcy dom

Zanurzę się w Prawdzie na zawsze

[Na głodzie]

Poczułem klimat Rimbaud'a. Z wersów przebija dzikość, mistyczność i przede wszystkim energia życiowa. Wiersz jest napompowany wolą życia - tak mi się zdaje. Zawiera się w połączenie instynktów zwierzęcych i wyższych potrzeb duchowych. Tekst naprawdę cholernie dobry. 

Pozdrawiam, 

[gwałt]

Wyczytuję aluzję do Boudelaire'a "Kwiaty zła" i Nietzsche'go "Mordercy boga". Między wersami przecieka bagażem poczucia winy (przynajmniej ja to tak odebrałem) - jestem w stanie całkowicie wczuć się w ten wiersz, bo czasem czuję niemalże w taki właśnie sposób. Chwała niewinności!

Pozdrawiam,  

[Strumienie w rytmie czasu]

No dobra, momentami zalatuje fatalizmem. Okej. Ale nie odbierałbym tego wiersza tylko przez pryzmat pesymizmu - moim zdaniem jest tam ukryte światło.

WarszawiAnka, faktycznie, chodziło mi o zdanie "powiesz NIE Temu co jest - gdzie Temu co jest jest chwilą obecną, rzeczywistością, która zdarza się tylko tu i teraz i, według autora, tylko w chwili obecnej może przejawiać się boskie działanie - zwał jak zwał - chodzi o nieopieranie się temu, na co nie mamy pływu, a co leży w rękach Boga, bądź jest zgodne z jego wolą.

O! O to mi chodziło. 

 

[Strumienie w rytmie czasu]

Według mnie to AKCEPTACJA. Wiersz mówi o akceptowaniu rzeczywistości, w której na większość wydarzeń nie mamy wpływu. Mówi o tym, by nie opierać się temu co jest. Mówi o akceptowaniu każdej pojawiającej się emocji, nawet tych najtrudniejszych. Mówi o tym, że wolność można znaleźć w pełnej akceptacji, w poddaniu się rzeczywistości. 

To jest moje zdanie. O tym myślałem, pisząc wiersz. Można dostrzec w tym rezygnację... lecz, hm, ktoś inny znów może dostrzec coś innego - bo ma inne podejście do emocji i rzeczywistości. 

Pozdrawiam, 

[Furia tańczącego ego]

Jeszcze raz przeczytałem tekst. Faktycznie, słowo, niebo, powtarza się cztery razy. Wielkie dzięki za uwagę!

Pozdrawiam, ;) 

[Furia tańczącego ego]

Obawiałem się, że przesadzę z patosem :) Dzięki. 

[Furia tańczącego ego]

Już lepią się powieki

I sen przychodzi

Już ścieżkę widzę

Pędzę za latawcem

 

Idę

Biegnę

Podskakuję

O! Lustro Boga nade mną

 

Chciałem tylko chwycić błękit nieba

I w garści trzymać mleczne obłoki

O! fatalne rozczarowanie

Utracona niemożliwość!

 

 Latawiec pożarło głodne niebo

Obłoki wchłonął grzmot

I młoty poleciały z wyżyn

Ziemię roztrzaskało

 

I spadałem

Z krzykiem

Między rozbitymi otchłaniami

Obijając się o zakazane galaktyki

 

A zbudził mnie szczęsny świt

 

 

 

 

 

 

 

 

[Umysł]

Piękne!. :)

[Strumienie w rytmie czasu]

Pędzącej rzeki nie zatrzymasz

I żadna zapora nie przerwie strumienia myśli

Ani błyskotliwa idea nie poskromi żywiołów co już obrały swój kierunek

 

Nawet sekundy nie dodasz do zapisanej w kartach wieczności

 

Gniew wraca jak bumerang kiedy mówisz NIE

Świst panicznego chłodnego wichru zetnie Cię z nóg

Gdy powiesz NIE temu co JEST

 

Co JEST niech będzie

Niechaj się zdarza to co za kurtyną niebieską przygotował Los

 

[Cienie]

Oczywiście, że różnica. Dlatego dzięki za uwagę. 

[Cienie]

16 minut temu, Maja Cyman napisał:

 

nie uraziłam chyba taką mam nadzieję.spokojniutko

 

Luzik :D Przecież to zabawa. Pisanina, poezja, emocje, itede.