Infra Red

Ojej, zupełnie inaczej wygląda, niż ja to sobie obmyśliłam :) Ale inaczej w sposób pozytywny. "A kogo to obchodzi" być musi. Chcę pokazać obojętność świata. Nieświadomy plagiat Stachury... Przecież znam tę piosenkę! Ale nie chciałam w żaden sposób kopiować, przysięgam! A może ten fragment w ogóle wyrzucić??? Końcówka to wołanie o pomoc, dość prosty pomysł. Chciałam wyrazić, że życie jednego człowieka, jego obecność, jest czymś błahym i mało znaczącym. Przecież jeśli kogoś zabraknie, świat dalej będzie się kręcił, nie zawali się ani nie skończy z powodu jednej tylko osoby. Jednocześnie każdy chce czuć się potrzebny i wyjątkowy. Z tego konfliktu może wyzwolić tylko inny człowiek, który wyciągnie rękę - nie zostawi potrzebującego samego. To wyciągnięcie ręki to właściwie bardzo mało, tyle co nic. Stąd te dwa wersy: niczego od ciebie nie chcę tylko zostań jeszcze Dziękuję za uwagi. Przemyślę to.

Dziękuję za komentarz. Wiem, że forma jest do poprawienia. Inaczej nie umieściłabym tego w dziale "Warsztat" :). Tylko co mam poprawić? Jak? Oto jest pytanie. Martwią mnie rymy. I trzy razy "będzie". A treść do przemyślenia - w sensie "daje do myślenia" czy "ja mam sobie przemyśleć, czy warto pisać o czymś tak banalnym"???

gdzie jest tu? gdzie jest tam? tu będzie tam bo ja się oddalam najłatwiej przecież uciec a jeśli nie wrócę nadal będzie całkiem nieźle tu i teraz tam i potem nic ode mnie nie zależy nie jestem nikim ważnym i nic nie znaczę przez chwilę myślałam że może być inaczej jestem bezwładna jak szmaciana lalka porozrzucana na placu zabaw w kawałkach a kogo to obchodzi niczego od ciebie nie chcę tylko zostań jeszcze świat się nie skończy jeśli mnie nie będzie a więc odejdę

na razie żyję takim małym życiem egzystencja ciem i nie ma świec kiedyś będę wielka z dnia na dzień żeby być wielkim wystarczy umrzeć a potem ktoś musi opróżnić szuflady dobrze jeśli to zrobi niezupełnie od razu minie trochę czasu stworzy się legenda a nawet mit bo czasem trzeba umrzeć żeby żyć ciekawe jak jest tam oczywiście muszą być kwiaty to przecież ziemski raj ograniczonych wyobrażeń istnieją tylko najlepsze egzemplarze poczujesz ulgę i światło w tunelu głaszczące po twarzy na katedrze marzeń

tak jest dobrze nie przestawiaj żadnego mebla ani nie każ mi poprawiać włosów choć raz niczego nie zmieniajmy tak trudno nie chcieć więcej i zrozumieć że jest idealnie lubię tu być w milczeniu słów napełniamy się sobą wygrzewam się na blaszanym dachu okruchy dni kradnę i nimi się karmię więc choć raz na nic nie narzekajmy

Dziękuję za komentarz. Napisałam jak czułam. To się musi udzielać :)

kim jestem dla ciebie? rajskim ptakiem? nic między nami nie było tylko te iskry ciskane na ziemię i pragnienie że może jeszcze kiedyś... kim jestem więc? białym krukiem? wiecznie udajemy że to nic nawet nigdy nie dotknęłam twojej dłoni jesteśmy trudni we dwoje