[Pamięć na guziki]

Cytat

W sprawie zapisu:

Od razu powiem, że nie przepadam za rozdmuchanymi wszerz formami poetyckimi. Takie wiersze są dla mnie nieruchawe, przyciężkie. Nazbyt przypominają opasłą prozę. Twój wiersz w takim układzie wersów, jak go właśnie zapisałaś, już na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie lekkości. I taki właśnie jest. Jak przystało na utwór poetycki, jest bardziej zwiewny. Również obrazy i myśli są w nim bardziej przejrzyste.

Sama będziesz musiała zdecydować. Ze swej strony bardzo przepraszam Panią Agę, moje uwagi tyczyły oczywiście wyłącznie wiersza i jego zapisu, i w żaden sposób nie odnosiły się do jej osoby. Tą drogą wyrażam szacunek dla Pani Agi.

Pozdrawiam obie Panie,
W.

Czyli zostaje w pierwotnej formie.
To jest moja decyzja, a Agata się nie pogniewa, bo niby dlaczego?
Dziękuję w Jej i swoim imieniu za Pozdrowienia.

Leo.

[Pamięć na guziki]

Cytat

...nie rozumiałem tego jako przymusu, tylko zachętę z Twojej strony, za którą raz jeszcze dziękuję :))

za chwilę spróbuję się przyjrzeć wierszowi rozpisanemu przez A.

Przyjaźnie - W.

Dobrze zrozumiałeś, i dawaj pierwszy:))

Przyjaźnie - Leo.

[i czego zazdroszczą nam ćmy]

Anno; niczego nie zmieniaj.
Wiersz - sama poezja, choć nutką smutną pobrzmiewa.

Serdeczności, Leo.

[Pamięć na guziki]

Cytat

I ja bardzo dziękuję za Twój ciepły i obszerny komentarz i wszystkie dobre słowa. Cieszy, że znajdujesz podobieństwa w obu utworach.

Dziękuję pięknie za zachętę do wklejania wierszy na tym forum. Być może się zdecyduję, ale jeszcze nie teraz, trochę później.

Miłego dnia,
W.

Zdecydowanie - lepiej później niż wcale.
Czekam... do skutku:))

Przyjaźnie, Leo.


To już teraz nie mam chyba wyjścia. Będę musiał... :))

Przyjaźnie,
W.

Moja prośba, nie przymus:) Nie wywieram presji na innych, i nie pozwalam, aby ktoś mnie zmuszał... :))

Przyglądnij się wierszowi rozpisanemu przez A, i doradź, jakoś nie mogę podjąć decyzji;)

Przyjaźnie, Leo.

[Jak pięknie można konać]

Niesamowity klimat wiersza! Zanurzyłam się po... chyba utonęłam!
Nieratunku, świetne!

Pozdrawiam, Leo.

[tnące muchy tylko z pozoru są słodkie]

cała prawda, bo nie zakładam, że istnieją półprawdy.
ładnie - Krysiu:)

serdecznie, Leo.

[rzeczy których nie chcesz robić będąc sam]

a ja miałam brata młodszego, a psotnik z niego był, że hej. a ja zbierałam lojty za wszystkich i wszystko.

wiersz z konkretów, lubię takie.

pozdrawiam...

L.

[Pamięć na guziki]

Cytat

Zabawiłam na dłużej z wierszem ;)) to tylko jedno z moich spojrzeń (niezobowiązująco)
Ładnie Leo :)

świat mojej Babci był prosty jak ścieżka do naszej rzeki
cały bank mieściła w białej chusteczce
zawiązanej na węzełek niewiele tego było
czasem spieniężała parę jajek
Boga mieściła w codziennie odmawianym różańcu
zapaloną gromnicą w czasie burzy
starała się ocalić świat nie chorowała przez całe życie
wstawała wraz ze słońcem pracując cały dzień
według niezmiennego planu
dopiero na starość przysiadła na ławce przed domem
za nią chwiały się lekko wysokie malwy a maciejka
wieczornym omdleniem z odległej pamięci wyjmowała
spłowiałe wspomnienia ja połykałam kluski jak idyk

z oddali melodia porykiwanie krowy szczekanie psów kumkanie żab
rosa siadała na trawie jak widz w amfiteatrze

szłyśmy powoli na chleb z miłości i herbatę z mięty
suszonej za belką pod dachem

co mi ze świata samochodów i reklam banków i telewizji
nigdy już nie było tak dobrze jak wtedy

Aga; dzięki za spojrzenie... nawet niezobowiązujące,
może być i tak. Zastanowię...
Dzięki za poczytanie i opinię:)

Serdeczności, Leo.

[Pamięć na guziki]

Cytat

świetny, nic dodać nic ująć. winszuję Leo.
pozdrawiam.

Krzyś; dzięki za krótko, na temat...
Dziękuję...:))

Odzdrawiam, Leo.

[Pamięć na guziki]

Cytat

Wiersz Twój jest mi bardzo bliski, zważywszy na moje dzieciństwo spędzone na wsi. Dlatego nie bez wzruszenia czytam strofę:

w dali grała melodie wieś
porykiwały krowy
szczekały psy
kumkały żaby
i rosa siadała na trawie
jak widz w amfiteatrze

Ale również przywiązanie i miłość do Babci, którym dałaś wyraz w swoim wierszu, są mi tak samo bliskie. To trochę tak, jakbym widział swoją babcię. Odmalowany przez Ciebie portret Babci jest prawdziwy i pełen ciepła.

Tak jak Ty w wierszu Pamięć na guziki opowiadasz o wczesnych latach i przywołujesz obraz bliskiej sercu osoby, podobnie ja w wierszu droga do szkoły… wracam do swoich stron rodzinnych i lat szkolnych. Wiem to dziś, że są to niezapomniane lata…

Jak mi się wydaje, wymowa zwłaszcza końcowych wersów w obu utworach jest uderzająco podobna. Zresztą zobacz sama. Oto mój wiersz sprzed dwóch lat:


droga do szkoły i w szeroki świat


odwiedziłem niedawno strony rodzinne
miejsca święte
które w latach dzieciństwa
i wczesnej młodości
nie były takie
i przysporzyły mi wiele łez

byłem niewdzięcznikiem
i nie szanowałem skrawka ziemi
i nieba nad nim –
owych bezcennych skarbów
które dano mi darmo i bez ograniczeń
i pragnąłem jak najprędzej
wyrwać się z rodzinnego domu
i powędrować w szeroki świat
w poszukiwaniu miłości
prawdziwej wiedzy
jak też sensu życia
i trwałego szczęścia

ale w szerokim świecie czekało na mnie
przede wszystkim cierpienie
czekała rozpacz i prawdziwe łzy
o wiele bardziej gorzkie od tych z młodości

a teraz
kiedy po latach na powrót przemierzałem
zarosłe trawą ścieżki z dzieciństwa
i drogę do szkoły
raz spaloną słońcem
wyschniętą na pieprz i zakurzoną
innym razem błotnistą grząską i pełną kałuż
wzdłuż której po obu jej stronach
pochylały się nadal stare wierzby
owi niemi świadkowie
moich młodzieńczych snów o potędze
to z przejmującym bólem
uświadomiłem sobie
że w świecie nie znalazłem miłości
i nie zdobyłem wiedzy
jakiej niegdyś łaknąłem
nie zgłębiłem też sensu życia…
a tak naprawdę to byłem szczęśliwy
tylko pod tamtym niebem
i tylko w tamtym odległym czasie

Waldi: wielką mi sprawiłeś radość ciepłym, rozbudowanym komentarzem.
O rodzinnych gniazdach, bliskich sercu osobach, nie sposób pisać bez sentymentu, tęsknoty za tym, co już nie wróci.

Wiersz Twój, rzeczywiście podobny, może troszkę z innej perspektywy, ale o to samo chodzi.
Nie zauważyłam tu Twoich wierszy, więc wklejaj, bo masz piękne, tam gdzieś czytałam...

Dziękuję za wzruszenie, jakiego dostąpiłam czytając Twoje wspomnienia.

Miłego, Leo.



I ja bardzo dziękuję za Twój ciepły i obszerny komentarz i wszystkie dobre słowa. Cieszy, że znajdujesz podobieństwa w obu utworach.

Dziękuję pięknie za zachętę do wklejania wierszy na tym forum. Być może się zdecyduję, ale jeszcze nie teraz, trochę później.

Miłego dnia,
W.

Zdecydowanie - lepiej później niż wcale.
Czekam... do skutku:))

Przyjaźnie, Leo.

[Pamięć na guziki]

Cytat

Ooo:) podpisuje się pod Twoim wierszem:) świetny
miłego:)

Eunicee; dzięki za parafkę, ciepło o wierszu:))

Serdecznie, Leo.

[Latem zakręcona]

Cytat

Rozumiem teraz. O grzechu którymś zwykle się zapomina... Ja też tak mam...

Świętna ta opowiastka o tym, że zły na złość Bogu stworzył z prozy poetę. Kapitalna, nie znałem jej :))

Przyjaznego - W.

To dobrze, że ktoś więcej tak ma, będzie mi ciut lepiej:)
Powiedzenie o poecie z prozy, wymyślił znajomy poeta - pełną gębą.

Miłego, Leo.

[Niebo nad nami]

Cytat

Czy biesiadowanie? - tego nie wiem. Chciałbym, żeby było...

Serdecznie - W.

Stwierdzam Fakt - biesiadowanie jak dla mnie.

Serdecznie, Leo.

[Szczęśliwy człowiek]

Cytat

Jak nieważne, to nieważne...

Powodzenia,
W.

"Nieważne", bywa bardzo ważne, ale to nie ważne:)

Przyjaźnie, Leo.

[Jechała pani z panem]

Cytat

Ładnie powiedziane z tą świeczką, i absolutnie prawdziwe...

Może...

Przyjaźnie,
W.

Jeszcze nie widziałam klucza żurawi.

Może....

Przyjaznego, Leo.

[Awantura o ... bokserki]

Cytat

Niech będzie po ileś tam kroć... :))

Dobrego dnia - Wald.

Niech...

Serdeczności... Leo.

[Dunajcowo (Miniaturka)]

Cytat

Tym niemniej życzę Ci, by akurat Tobie się udało...

Miłego dnia Polu :)
W.

Raczej za późno, jednak za życzenia dziękuję, bo nigdy nie wiadomo, co za zakrętem.

Miłego dnia Wald.

[Pamięć na guziki]

Cytat

Wiersz Twój jest mi bardzo bliski, zważywszy na moje dzieciństwo spędzone na wsi. Dlatego nie bez wzruszenia czytam strofę:

w dali grała melodie wieś
porykiwały krowy
szczekały psy
kumkały żaby
i rosa siadała na trawie
jak widz w amfiteatrze

Ale również przywiązanie i miłość do Babci, którym dałaś wyraz w swoim wierszu, są mi tak samo bliskie. To trochę tak, jakbym widział swoją babcię. Odmalowany przez Ciebie portret Babci jest prawdziwy i pełen ciepła.

Tak jak Ty w wierszu Pamięć na guziki opowiadasz o wczesnych latach i przywołujesz obraz bliskiej sercu osoby, podobnie ja w wierszu droga do szkoły… wracam do swoich stron rodzinnych i lat szkolnych. Wiem to dziś, że są to niezapomniane lata…

Jak mi się wydaje, wymowa zwłaszcza końcowych wersów w obu utworach jest uderzająco podobna. Zresztą zobacz sama. Oto mój wiersz sprzed dwóch lat:


droga do szkoły i w szeroki świat


odwiedziłem niedawno strony rodzinne
miejsca święte
które w latach dzieciństwa
i wczesnej młodości
nie były takie
i przysporzyły mi wiele łez

byłem niewdzięcznikiem
i nie szanowałem skrawka ziemi
i nieba nad nim –
owych bezcennych skarbów
które dano mi darmo i bez ograniczeń
i pragnąłem jak najprędzej
wyrwać się z rodzinnego domu
i powędrować w szeroki świat
w poszukiwaniu miłości
prawdziwej wiedzy
jak też sensu życia
i trwałego szczęścia

ale w szerokim świecie czekało na mnie
przede wszystkim cierpienie
czekała rozpacz i prawdziwe łzy
o wiele bardziej gorzkie od tych z młodości

a teraz
kiedy po latach na powrót przemierzałem
zarosłe trawą ścieżki z dzieciństwa
i drogę do szkoły
raz spaloną słońcem
wyschniętą na pieprz i zakurzoną
innym razem błotnistą grząską i pełną kałuż
wzdłuż której po obu jej stronach
pochylały się nadal stare wierzby
owi niemi świadkowie
moich młodzieńczych snów o potędze
to z przejmującym bólem
uświadomiłem sobie
że w świecie nie znalazłem miłości
i nie zdobyłem wiedzy
jakiej niegdyś łaknąłem
nie zgłębiłem też sensu życia…
a tak naprawdę to byłem szczęśliwy
tylko pod tamtym niebem
i tylko w tamtym odległym czasie

Waldi: wielką mi sprawiłeś radość ciepłym, rozbudowanym komentarzem.
O rodzinnych gniazdach, bliskich sercu osobach, nie sposób pisać bez sentymentu, tęsknoty za tym, co już nie wróci.

Wiersz Twój, rzeczywiście podobny, może troszkę z innej perspektywy, ale o to samo chodzi.
Nie zauważyłam tu Twoich wierszy, więc wklejaj, bo masz piękne, tam gdzieś czytałam...

Dziękuję za wzruszenie, jakiego dostąpiłam czytając Twoje wspomnienia.

Miłego, Leo.

[Pamięć na guziki]

Cytat

Coś mnie oczy tak swędzą... muszę potrzeć... o ... gdzie są chusteczki?
Z samych wytartych słów stworzyłaś coś pięknego i zupełnie banalnie mnie wzruszyłaś...

Można i z wytartych, z tego wniosek:)
Ostatni; dziękuję za wizytkę, wzruszenie... niebanalne.
Chusteczki? - podrzucam całą paczkę na zaś...
Chyba że Ci chodzi o takie z koronką, mereżką? też się znajdą:)

Pozdrawiam, Leo.

[****]

Agu: ja też byłam chłopczycą:) Mogłam należeć po chrzcie bojowym, czyli spotkaniu oko w oko
z najbardziej bodziącym baranem z całego stada. Potem kazali mi wyjść na drzewo, i powisieć głową do dołu, nogami trzymając się grubego konara. Zdałam i odtąd mogłam być wodzem Plemienia:) Ech czasy!

Serdecznie - Leo.

[Czasownik]

Czytając, zobaczyłam paletę przyjaznych kolorków, i kobietę posługującą się nimi z wielką uwagą.
Ale to takie moje... Bardzo, bardzo podoba*

Serdeczności, Leo.

[Pamięć na guziki]

Cytat

Leo: Tarka ma rację: genialny tekst. Gratuluję! Cieplutko, z buziakami, Para:)

Aniu; dzięki za "genialny"!
Wiem, że w W. Tobie też się podobał bez podpórki:)

Serdeczności, z buziakiem, Leo.

[Pamięć na guziki]

Cytat

- cudowny, delikatny, czysty, jak woda źródlana z tamtych źródeł.
wzruszył mnie już tam, wiesz, prawda. zachwycił i zobaczysz :* nie tylko mnie
a te wspominki.....
jakaś epidemia czy jak????
buziak
brawo!

p.s i GENIALNY tytuł :*

Magu; wiem, był u Twojej Marianny.
Dziękuję za sympatię dla wiersza!
Jakoś końcem lata, robi się wspominkowo:)
Tytuł mi taki przyszedł nie wiem skąd,
i też się podoba - dzięki.

Buziak!

[Szczęśliwy człowiek]

Cytat

Warto być zahartowanym :)

Ale może nie trzeba będzie z tego korzystać...

Cieplutko - W.

Nie hart miałam na myśli. ale to nie ważne.

Powodzenia, Leo.

[Jechała pani z panem]

Cytat

Chyba nie do końca tak to jest, że "od dnia narodzin powoli umieramy". Najpierw jednak jest rozwój i dorastanie nie mające nic wspólnego z powolną śmiercią...

A co do kufra dobrych uczynków, nie przeczę, najlepiej zawsze mieć go pod ręką :)

Może uda się bez paniki...
W.

Od dnia narodzin spala się powoli świeczka życia. Taką śmierć miałam na myśli:))

Może...

Przyjaźnie, Leo.