Krzysztof_Barys

Studnia dusz Zanurzam się głęboko Nie widzę ciągle granic Przebiegam myślą przestrzeń I wchodzę do otchłani Tak schodzę coraz niżej W tą piękną studnie dusz I tak zatracam Ego W odmętach wielu mórz I tak będący poza I z dala od istnienia Dziś wchodzę tam, gdzie znika Świadoma nic zdarzenia Barys Krzysztof

Tak pędzący donikąd Zatrzymuje chwilę Może przejdę Wieczność Może tylko milę Tak pędzący donikąd Zatrzymuje słowa Lecz wciąż moja dusza Do miłości gotowa Tak pędzący donikąd Miotany pragnieniem Między słowem i wierszem Chwytam wciąż natchnienie Tak pędzący donikąd Zanurzony w sobie Szukam ciągle szczęścia Aby dać je Tobie

A słowo ciałem się stało I między nami mieszkało A było ono jak Tron Dźwięk piękny i czysty jak dzwon Gdy mówisz, wymieniasz imiennie Znaczenie odkrywasz tajemne To było , to jest to istniało Melodie w mym sercu zagrało Pieśń zdobądź z otchłani duszy Pieśń czystą, by słowo poruszyć Bo ono istnieje wbrew Ciebie W miłości, w naturze , w potrzebie

Tam, gdzie...... Tam, gdzie wiatr nadziei Wzbija w czyste niebo Tam jest przestrzeń wielka Przestrzeń nieznanego Tam ,gdzie giną myśli i cisza powstaje Tam, gdzie Stwórca Miłość duszy daje Tam, gdzie znikają pytania I nasze złudzenia Jest ocean miłości I Jaźń wszechistnienia