agnieszka labak

szukał jej wzroku - na próżno ona uciekała a w duchu prosiła o drugą szansę kłócąc się sama ze sobą zagubiła własną "ja" wzrok jej oczu był utkwiony w podłodze a myśli przeszyte tamtymi wspomnieniami sama wszystko zepsuła, sama psuje to dalej unikała jego spojrzeń, przechodziła obojętnie potykając się o zdjęcia, o skarbiec myśli swych z czasem zaczęła bać własnego odbicia a biorąc nóż do ręki zastanawiała się nad końcem stop ! krzyknęły martwe myśli stop ! krzyczały ostatki życia jej szukając szczęścia zatapiała się w smutku przechodziła ignorując najważniejszą życia rzecz rujnując własne życie zrujnowała jego marzenia

patrzyła w lustro i walczyła z marzeniami sama sobie w oczy spojrzeć się bała bo w nich była prawda, w nich poczucie winy na próżno to wszystko na przeszłość zwalała prawda na jaw przecież zawsze wyjść musi tego dnia marzenia mieszały się z realizmem tego dnia sen nie otaczała jego osoby tego dnia poczuła kto jest naprawdę winny tego dnia - pierwszego dnia ostatnich dni w których jeszcze oddychała i czuła swój puls