tetete

Takie oczywiste wnioski przychodzą każdemu do głowy już w podstawówce, zaraz po zapoznaniu się z mitem o Syzyfie. Tu mamy wiersz, który pozbawiony tytułowego Syzyfa mówi o wszystkim, tylko nie... o Syzyfie. Proszę zmienić tytuł i wkleić go na inny portal poetycki - wątpię, czy ktoś skojarzy sobie tekst z Syzyfem i jego syzyfowa pracą ("wtacza, spada, wtacza, spada, wtacza..."). Nic nie zostało uchwycone, z tego mozołu, "chorej" nieśmiertelności która stała się: karą. Nic a nic nie obchodzi mnie jakiś wyimaginowany przez autora Syzyf, bo to wiersz o wszystkim ale nie o Syzyfie. A przecież wystarczy sobie wyobrazić, co musi czuć: z dala od ludzi, sam na sam z kamieniem, nieczułym jak serca Bogów którzy skazali go na nieśmiertelność udręki za to, że był przez chwilę wśród nich i zapragnął być jak oni. Tylko On i Kamień: "Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Chcę wejść do twego wnętrza, rozejrzeć się dokoła, nabrać ciebie jak tchu. - Odejdź - mówi kamień. - Jestem szczelnie zamknięty. Nawet rozbite na części będziemy szczelnie zamknięte. Nawet starte na piasek nie wpuścimy nikogo. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Przychodzę z ciekawości czyste. Życie jest dla niej jedyną okazją. Zamierzam przejść się po twoim pałacu, a potem jeszcze zwiedzić liść i kroplę wody. Niewiele czasu na to wszystko mam. Moja śmiertelność powinna cię wzruszyć. - Jestem z kamienia - mówi kamień - i z konieczności muszę zachować powagę. Odejdź stąd. Nie mam mięśni śmiechu. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Słyszałam, że są w tobie wielkie puste sale, nie oglądane, piękne nadaremnie, głuche, bez echa czyichkolwiek kroków. Przyznaj, że sam niedużo o tym wiesz. - Wielkie i puste sale - mówi kamień - ale w nich miejsca nie ma. Piękne, byc może, ale poza gustem twoich ubogich zmysłów. Możesz mnie poznać, nie zaznasz mnie nigdy. Całą powierzchnią zwracam się ku tobie, a całym wnętrzem leżę odwrócony. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Nie szukam w tobie przytułku na wieczność. Nie jestem nieszczęśliwa. Nie jestem bezdomna. Mój świat jest wart powrotu. Wejdę i wyjdę z pustymi rękami. A na dowód, że byłam prawdziwie obecna, nie przedstawię niczego prócz słów, którym nikt nie da wiary. - Nie wejdziesz - mówi kamień. - Brak ci zmysłu udziału. Żadem zmysł nie zastąpi ci zmysłu udziału. Nawet wzrok wyostrzony aż do wszechwidzenia nie przyda ci się na nic bez zmysłu udziału. Nie wejdziesz, masz zaledwie zamysł tego zmysłu, ledwie jego związek, wyobraźnię Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Nie mogę czekać dwóch tysięcy wieków na wejście pod twój dach. - Jeżeli mi nie wierzysz - mówi kamień - zwróć się do liścia, powie to, co ja. Do kropli wody, powie to, co liść. Na koniec spytaj włosa z własnej głowy. Śmiech mnie rozpiera, śmiech, olbrzymi śmiech, którym śmiać się nie umiem. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. - Nie mam drzwi - mówi kamień." Tak poradziła sobie z tematem Wisława Szymborska. I proszę zauważyć: ani słowa o Syzyfie! Za to jak znakomicie ukazane jest daremne zwracanie się do kamiennego serca i wieczna odpowiedź: NIE.

Chodzi mi o podanie tematu, jak dla mnie mało oryginalne i tylko Syzyf - poprzez skojarzenie z tym, co czytało się o nim już w podstawówce, wykonuje w wierszu całą robotę za... Autora. Proszę, oto zmieniam tytuł na człowieka, który podobno nie potrafił pisać. Czy wiersz staje się przez to gorszy? A może wręcz przeciwnie - jest nawet bardziej wymowny niż w przypadku Syzyfa. Ale to oznaczałoby, że sam Syzyf jest w nim niepotrzebną, wnoszącą nieuzasadniony chaos fiszką: Z pamiętnika Spartakusa - A jednak słowa nie mają monopolu na głupotę. Przecież są też pióra, drzewa w kartkach, kropki. Poruszają się przeciwstawne kciuki, dłonie i rękawy, Krwawią miecze i obcierają buty. - A jednak paznokcie odrastają nie tylko wiosną, Złamane żebra zrastają się bez podpowiedzi I wąsy zapuszczają się tylko do śmierci. Nawet naskórek odchodzi w logicznej ciszy, Bez szorstkich krzyków i głębokich westchnień. A jednak kamienie są ludziom potrzebne. Nie mniej niż słońca, chmury i wietrzne pytania.

Jednak tekst opiera się paradoksie bo takim, chciał nie chciał od wieków pozostaje dla człowieka Bóg. Czy bezpośrednio nie do niego odnosi się sformułowanie "sfera bezkresnego życia"? Nasze - ograniczone czasem i materią, a to wszystko co nieograniczone jest: boskie. Ale wobec tego, co ma znaczyć w tym kontekście: "czysta materia"? Pozbawiona Boga, boskiej tkanki? W takim razie "sfera BEZkresnego życia" nie miałaby sensu, te dwa sformułowania w wierszu przeczą sobie wzajemnie. Podobnie "pole lodowatej fizyki" - czyżby fizyka i prawa rządzące tym co nas otacza nie były boskimi? A teraz proszę zwrócić uwagę, jaki wydźwięk wywołuje lektura tego wiersza? Nie poetycki i nie filozoficzny. "Senne urojenia, czysta materia, lodowa fizyka" - to zbyt mało na poezję a zarazem zbyt dużo na filozoficzne rozprawy bo swoją dowolnością interpretacji (tylko autor ma - i to zapewne niejasne pojęcie - o co chodzi w tych określeniach) takie sformułowania uniemożliwiają wyciągnięcie jakiegoś konkretnego, jednoznacznego dla wszystkich czytających wniosku. W taki sposób, opierając się na gotowych zagadnieniach filozoficznych jak w przypadku "paradoksu omnipotencji" można pisać co tylko przyjdzie do głowy, ale nie będzie to ani poezja, ani nic konkretnego: po-etyka Bóg może sprawić coś, co jest logicznie niemożliwe stwarza kamień tak ciężki, że sam nie potrafi go podnieść i podnosi go tak Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo lecz wszystko poszło nie tak i pozostało tylko zalać robaka tam, gdzie na górze Ararat kończy się filozofia narasta poezja - boski ból głowy po Potopie który nie potrafił zmienić człowieka

Ja znam i nie bardzo rozumiem związku wiersza z Syzyfem? Jedyna łączność to kamienie na końcu: "A jednak kamienie są ludziom potrzebne. Nie mniej niż słońca, chmury i wietrzne pytania.: Jeśli nawiązują do syzyfowej, ciężkiej pracy to owszem. Jest potrzebna. Ale "syzyfowa praca" oznacza przede wszystkim daremny trud. Mamy pata bo "A jednak kamienie są ludziom potrzebne". Teraz biorąc pod uwagę początek wiersza o słowach, należy rozumieć, że te są jak kamienie bo równie mocno potrafią ranić. Ale jaki ma to związek z wtaczaniem przez Syzyfa głazu na szczyt góry? Wydaje mi się, że skojarzenie Syzyf-kamień to za mało i cała reszta jest już tylko zbitkiem wielu tematów przez co obraz jest mało sugestywny i niekonsekwentny. Proponuję interpretację pierwszą z brzegu. Syzyfem jest fenomen życia, remontującego i zasilającego byt jednostkowy w jego wędrówce z dnia na dzień. To swoiste wtaczanie kamienia - ciężkie, mozolne i daremne, bo przecież nie ma takiego remontu i zasilania, które pozwoliłoby wtaczać kamień bez końca. Owszem, ale to jest interpretacja oczywista, którą przerabia się zaraz po przeczytaniu mitu o Syzyfie. Stąd określenie jak "syzyfowa praca" ewoluujące w stronę dźwigania własnego krzyża czy nawet: grzybów (przygarbiony starzec wygląda jakby czegoś szukał w ziemi). Chodzi o to, że wiersz nic więcej nie wnosi poza Syzyf/kamień a przecież Syzyf przede wszystkim sprawił to, że przez wiele lat ludzi na Ziemi nie umierali. Był pierwowzorem Fausta tylko na masową skalę. Nie chodzi o to, że Bogowie zorientowali się wreszcie, że coś nie jest tak i potem tym więcej ludzi umarło naraz od chorób ale o to, że można oszukać nawet śmierć. Kamień Syzyfa jest tylko mydleniem oczu innym śmiałkom!

Ja znam i nie bardzo rozumiem związku wiersza z Syzyfem? Jedyna łączność to kamienie na końcu: "A jednak kamienie są ludziom potrzebne. Nie mniej niż słońca, chmury i wietrzne pytania.: Jeśli nawiązują do syzyfowej, ciężkiej pracy to owszem. Jest potrzebna. Ale "syzyfowa praca" oznacza przede wszystkim daremny trud. Mamy pata bo "A jednak kamienie są ludziom potrzebne". Teraz biorąc pod uwagę początek wiersza o słowach, należy rozumieć, że te są jak kamienie bo równie mocno potrafią ranić. Ale jaki ma to związek z wtaczaniem przez Syzyfa głazu na szczyt góry? Wydaje mi się, że skojarzenie Syzyf-kamień to za mało i cała reszta jest już tylko zbitkiem wielu tematów przez co obraz jest mało sugestywny i niekonsekwentny.

A to już nutka egocentryczna: "Człowiek - jak to dum(r))nie brzmi." Sam paradoks można ująć tak: na pustyni leży dziesięciotonowy (symbol Świata) blok skalny. Leżał tam zanim na Ziemi pojawił się człowiek, więc ten... nie był potrzebny żeby go tam usadowić. Ale oto pojawiają się ludzie. Chcieliby wykorzystać ów odłam skalny do budowy świątyni poświęconej Bóstwu, jednak póki co nie potrafią tego zrobić. Dopiero w miarę upływu czasu tworzą nowe narzędzie, tak jak wcześniej stworzyli buty do chodzenia po kamienistym terenie i maczugę do walenia opozycjonistów po czaszce a potem łuk, żeby strzała dogoniła szybszą od nich samych zwierzynę. W tym przypadku narzędziem potrzebnym do przesunięcia skały jest: logika. Ubrana w matematycznie wyliczone przekładnie ("Dajcie mi punkt oparcia, a podniosę Ziemię"). Samemu Stworzycielowi do umieszczenia skały na pustyni nie byli potrzebni ludzie ani ich narzędzia, jak choćby logika.

Jak się wydaje, natura jest tylko chemicznym wzorem? Wystarczy wstrzyknąć sobie trochę adrenaliny i... zamieniamy się na role z Jasonem Stathamem z filmu "Adrenalina". [quote]świat byłby inny nie dla nas dla Boga nie do udźwignięcia Toż to nic więcej jak paradoks omnipotencji, stary jak świat. I według filozofii równie starego Kartezjusza istnieje trzystopniowe rozwiązanie: Bóg potrafi sprawić to, co jest logicznie niemożliwe - tworzy kamień, którego nie może podnieść a następnie go podnosi. Na tym właśnie polega istota boska - na obejściu logiki!

JA + ten drugi... przecież tylko tyle wystarczy nieraz do wojenki, więc to również nie tylko sprawa przeludnienia. Igloo eskimoskie nie jest zbyt duże, a przecież noc trwa tam kilka miesięcy! Zwariować można a co dopiero nie pokłócić się na śmierć i życie z sąsiadem.

Raczej rozprawka filozoficzna niż wiersz, która zaczyna się od tezy: "A jednak słowa nie mają monopolu na głupotę", która ewoluuje (jak dla mnie nieco na siłę) by przeobrazić się w: "A jednak kamienie są ludziom potrzebne". Używając podobnego zabiegu, postawię przeciwstawną do tego tezę: A jeśli nie byłoby kamieni? Jeśli wyobrazić sobie takie miejsce, to czy teza wiersza nie "weźmie w łeb", jak to się mawia? I owszem - istnieje takie miejsce bez kamieni: Biegun Północny i o dziwo, podobno w języku eskimoskim jako jedynym na Ziemi nie istnieje słowo: wojna.

O, czyżby wyobraźnia kończyła się na bestiopodobnych utworach? A motyw kubka, czyż sam w sobie nie jest przepiękny? Choćby tutaj takie nasłuchujące kubki: h ttp://pl.123rf.com/photo_5100799.html a jeśli i to za mało, dodam jeszcze od siebie taką impresyjkę: Nieraz w Chorzowie i czasem w Gorzowie tak czule szeptali coś kochankowie że w dni powszednie kubek z kubkiem rąk nasłuchiwał ich ze smutkiem czasem w Gorzowie i nieraz w Chorzowie.

Słabe nawiązanie do pierwowzoru nicka. To nie Picasso a raczej wycinanka kurpiowska z kartki na której prababcia Frania zapisała co ma kupić na targu w mieście a potem przypomniała sobie, że przecież nie potrafi pisać.

Skusiło mnie, żeby poczytać sobie profesjonalny komentarz ale chyba został usunięty? Został tylko wierzchołek:

Tak. Wypisz, wymaluj ale przede wszystkim... wróć. Piękny motyw z tym nasłuchującym kubkiem.

Wiersz broni się sam bo jest poetycko wiosenny i piękny. Przyznam się, że inspiruje, do tego stopnia, aż pozostając do dziś pod jego urokiem, pokusiło mnie w końcu o napisanie czegoś w rodzaju heksametru o tym, co jest poza nami lecz zarazem w nas. Szczególnie właśnie wiosną, przynajmniej u mnie, odzywa się wtedy jakaś tęsknota za czymś nieznanym i nienazwanym - więc skoro coś mnie ciągnie, przyzywa, to widocznie kiedyś i gdzieś musiałem już tego doświadczyć? Nazywają fachowo takie zagmatwanie wspomnień/niewspomnień pamięcią lateralną a podobne odczucia odnalazłem w wierszu "zauroczył mi się wiosną ten wiersz". Wiosło zielone mi trzeszczy. Zmienia nadranną noc w tremo, sponad spękanych tellurów chmurzysk zatapla się w księżyc każąc mu patrzeć - spod Oka. Żeby z zadziwień po niebo z ledwo przeczutych półwyspów łodzie Wikingów mną wzeszły, trony ze złota, wojenne berła, krwią miecze wzburzone... I śnię - omamy. W zaświecie światy znajomo nie moje czego nie było w lirykach które pisałem jej wczoraj, co nie wiedziała, gdy chciała kochać mnie wiecznie i czysto tak jak przemilcza owoce... wiatrem złamana gałązka.

nic dodać nic ująć-jakakolwiek próba przeróbki byłaby świętokradztwem serdeczności W takim razie je popełnię: cichnące kroki - uszy na parapecie wciąż kubek w kubek

Wiersz jest regularny, poza małymi wpadkami o których już ktoś wcześniej wspomniał. Żaden problem, żeby to poprawić, choćby tak: stulipaniła mi się zima, ot tak przekornie, od niechcenia ścieżki rozskrzypiał mróz leciutko, przyzwyczajenia chcąc mi zmienić rozpierwiosnkował dzień zimowy, soplami kapie spod rzęs szyby i rozbajecznia w smutku zwiastun, że coś zakwita właśnie...czyżby? Na przykładzie 1 strofy warto raczej pozbyć się przedrostków na początku 2 i 3 wersu (roz/skrzypiał - roz/pierwiosnkował) ponieważ niekorzystnie współbrzmią ze sobą. Ważkim aspektem w upiększeniu wiersza byłoby też nadanie więcej znaczeń poszczególnym wersom. I tak, na przykład w wersie 2 coś w rodzaju: "ścieżki rozskrzypiał mróz leciutko, przyzwyczajenia chcąc mi zmienić" w porównaniu do "zaskrzypiał mróz leciutko jakby przyzwyczajenia chciał mi zmieniać" wniosłoby dodatkowy nacisk na obraz i ruch, czyli opozycję do zimowego "uśpienia".

Tytuł adekwatny do lektury: wreszcie trochę poetyki na tej stronie. Słownictwo jak ze snu - jeszcze należy do zimowego snu, ale już pachnie obiecująco miękką ziemią. Owszem, byłoby parę uwag (jak te jabłka zbyt wczesne o tej porze roku, żeby o nich wspominać) ale ogólnie jest uroczo. "Rozwińmy żagle naszych marzeń" - czy jakoś tak.

Co ma wspólnego stąpanie twardo po ziemi z bosymi nogami? Przecież można chodzić boso i zarazem twardo stąpać po ziemi. Zarówno dosłownie jak i w przenośni. [quote]opuściłaś nad ranem tuż po wschodzie słońca Genialne! Dowiedzieliśmy się oto z tych dwóch wersów, że tuż po wschodzie słońca jest rano. [quote]opuściłaś jak Ewa jabłko ze swej dłoni nierozważnie zerwane grzech nagość odsłonił Wynika z tego, że gdyby Ewa nie wypuściła jabłka z dłoni - grzech nie odsłoniłby nagości. Nadaje się to w sam raz do skeczu Monty Pythona: wstydliwie uśmiechnięta kobitka (poza zmysłowym uśmiechem Mona Lisy widzimy tylko część jej nagich ramion i gołe łydki) trzyma w dłoni ogromne, papierowe jabłko a (domyślny) Adaś woła ku niej: opuść je, opuść wreszcie! Ta opuszcza owoc i jego i naszym oczom ukazuje się... owłosiony tors. Czyli coś nie do strawienia (metamorfoza grzechu) dla niego i przedstawicieli jego płci (przynajmniej w zamyśle boskim).

Co w tym dziwnego, że ktoś lata balonem? Tym bardziej jeśli jest to Piotruś Pan. Raczej dziwiłoby, gdyby komuś przyśnił się nasz Prezydent odlatujący do Afryki balonem na wcześniejszą emeryturę. Po drugie: "Niesforny, jak mój syn, po niebie bujał w obłokach" - czy mamy rozumieć, że syn również lata balonem? Ale co z tego - czy to takie dziwne w XXI wieku, skoro podobno już Aztekowie latali balonami podgrzewanymi powietrzem... A jeśli jest to przenośnią marzycielstwa, to co ma piernik do wiatraka? Po co porównywać dwie różne rzeczy: abstrakcyjną i prawdziwą? Zaś osią tego nieszczęsnego dziełka jest scholastyczny wręcz wniosek: "Ale we śnie, jak w życiu - nie ma Wysp Szczęśliwych". Na jakiej niby podstawie Autorka to wywnioskowała? Równie dobrze można przecież napisać, że we śnie nie ma diabłów, itp. - ale żeby potem upierać się przy tym na jawie, to już gruba przesada!

Łańcuch, wykres, świeca, marność, grzybobranie, łzy... - czyżby kacenjamer (wy)twórczy po przeczytaniu czegoś mądrego?