Sir Ser

idę po nitce twoich nóg do kłębka PS. Oj, takie jakieś lekko psotne wyszło...:)

bezwzględne słońce dyktuje mi haiku udarem mózgu

morze piach gąszcz ciał po głowie chodzą myśli w brudnych buciorach

jesteś codziennie potrzebą niecodzienną

No to czekam własnie choćby na tę część damskiej widowni:)

twoje ciało jest muzyką w rytm której kołyszą się oczy twoje ciało jest wygiętym kluczem wiolinowym na pięciolinii palców twoje ciało jest interwałem pomiędzy mym pożądaniem a jego spełnieniem moje słowa są smyczkiem na strunach twych myśli napiętych być Bogiem co mówi "Niech słowo stanie się ciałem Twoim"

nie pozwól nam być lecz pomóż nam się co dzień stwarzać PS. Zapraszam do stwarzania samych siebie...:)

Z góry uprzedzam - układ 5-7-5 czy inne rygory kompozycyjne nie obowiązują:) na grzechy moje cudzych żon pożądanie zmruż oczy Panie *** gdy stanę przed Tobą chwiejny zawsze wątpiący okłam mnie, proszę... *** ześlij mi co dzień wprost z Twych dłoni chleb niepowszedni

strofy haiku dojrzały w głowie - owoc ....

Cool:)

Olek, wyprostuj się:) To jest jedno z najfajnieszych haiku, jakie czytałem. Sęk w tym, że mam wadę wzroku - bardzo przydatną - która nie liczy sylab. Pozdrawiam spod parasola:)

Ktoś podlewa i nawozi?

Piszący haiku dzielą się prawdopodobnie na ortodoksów, czczących 5-7-5 i bezosobowość, oraz na liberałów, piszących w 3 wersach, ale bez wyraźnego sylabicznego porządku. Czekam na haikowych anarchistów...

Czy to jakiś wiek XIX?

Ciepło mi. Przyjemnie. Kilka zmysłów pracuje na raz. Dzięki.

Gdzieś Ty słyszał dźwięki cytr na tyle wyraźnie, by jakaś groza Cię przeszyła i dreszcz? Chrzańcie cytry, słuchajcie lepiej Lady Gaga! W każdym bądź razie, od dzisiaj, jak tylko usłyszę cytrę (chociaż nie wiem, gdzie), od razu będę miał skojarzenia z horrorem...:)

Haiku jest matematyką:) Kombinatoryką liczb 5 - 7 -5:) Podoba mi się to, że mądrość została tu odesłana do liczb - a te nigdy nie kłamią. Brawa za pomysł:)

Co chwila idę dalej zbędny o lżejszy bagaż. Wystarczy, że gdzieś po drodze spotkam WC:) PS. Wybacz, Madame, ten prostacki wtręt. Dłonie Twe całuję, upierścienione, nawykłe do pióra i w oczach Twych tonę, co dnia odbijających bladość kartki papieru. Ale... faktycznie, chyba Twój mózg był niedotleniony w chwili, gdy to coś się rodziło...

Naprawdę dobry poetycki obraz. Słowa, które są słowami, a nie gadaniem. Nie wiem tylko, z czego wynika ta "schodkowa" grafika, czy to nie maniera jedynie? I czy grota musi być w tak oczywisty sposób skalista? Nie może być inna, np. bardziej dosadna (w śmierdzącej grocie) albo temporalna (w wiosennej grocie) albo psychiczna (w pełnej snu grocie) albo... a zresztą...

artysta słońce maluje na Twej skórze zapachy lipca (mariannie dedykuję:)

W psychologii klinicznej to się chyba nazywa palilalia:) A tak serio - chociaż sam nie tworzę sztuki, tylko knoty, uważam, że napisanie Czegokolwiek nie jest sztuką, a może i niezły pomysł nigdy nie rozgrzesza z efektów.

Sexy, pani Fanaberko:) To haiku ma swoją drugą stronę, pełną kocich pomruków, łaszenia się i wymarcowionej dwuznaczności:)

Jakoś mnie nie kręci. Technicznie bez zarzutu, chwila złapana w garść słów, tylko jakoś nastrój przepłynął przez palce. Za dużo oczu, za mało innych zmysłów. Opozycja "tam" i "tu" lekko domaga się, dla równowagi, jakiegoś przymiotnika określającego "pole", choć oczywiście zakłóciłoby to sylabiczny porządek haiku. Zwyczajny obrazek złożony z prostych wrażeń. Co oczywiście nie wyklucza, że dla kogoś innego będzie to dobre, nastrojowe haiku.

Fajne:) miły nastrój letniego deszczu i niemal odczuwalne wrażenie kropel spływających po skórze. Przeszedł mnie deszcz... nie, dreszcz, takie haiku z lekkim, przyjemnym dreszczykiem:)

Yo!:)