MałgorzataXX1

Jak deszcz- zmienia obrzeża ziemi- nieskończony. Jak śnieg- trwogą pokrywa rodziny- nieustępliwy. Jak grad- siecze łzy bólu- stwardniały. Jak piorun- dotyka tylko raz jedyny- mackami swymi. Tak ja kuląc się, upadam pod nawałnicami Twymi, Modląc się o dzień ostateczny nad nimi. Kiedy to piorun, grad, deszcz i śnieg staną się bezsilnymi.

Silniejszy niż księżyc władający oceany Silniejszy niż mróz pierwszy, ten nieubłagany Silniejszy nad grupę mężów dzierżących laury Silniejszy nad oddech ratownika udany i nieposkąpiony Silniejszy od objęć śmierci, gdy nieustępliwie pragnie ofiary Tak Ty, kiedy wchodzę w słabości bramy Silniejszy jesteś nad księżyc i mróz jaśniejącej chwały Mocniejszy niźli śmierci i życia mroczne ramy Siła Twa bowiem z głębokości wnętrza płynie I nieustanna i nieskończona póki ciągle jeszcze czuje.

Mój pokój ociosany jest Twym dotykiem, A koc mój Twoje ciepło imituje, Świece Twych oczu są płomykiem I już nawet pies nie lamentuje... ...Aż zasnę i w sen mój znów zamienisz się. I pokój samotnią stanie się bez wyrazu, I koc już nie Twoim, lecz sztucznym ciepłem otula, I świece dogasać już zaczną w zimnym mroku, I pies nawet, skomląc zapragnie znów marzyć...