MałgorzataXX1

Kiedyś gdy zasnę przy Tobie Otul mnie ciała Twego kołdrą Nie puszczaj, aż się roztopię zawiąż pęta dłoni Twych na mnie poduszką ja będę dla Ciebie Tak chcę Tak niech będzie Niech stanie się Niech tu i teraz wiecznym będzie Przy Tobie

Szkoda, że Cię nie ma, chociaż w kruszynie chleba, chociaż w opłatku białym, tak czystym choś już ułamanym. Szkoda, że misiem nie jesteś, tym co tak patrzy skrycie, jak teraz jego, Ciebie tuliłabym sowicie. Więc daj mi siebie już teraz i bądź przez całe życie. Jak biel spadająca z nieba, oczyszczająca ulice. Bo pragnę Ciebie tak mocno, że z dala słychać już bicie. To serce moje, chce mówić i słuchać W pełnej piersi rozkwicie.

Nie mów mi, że cierpisz, zapamiętam słowa te. Nie proś mnie o zrozumienie, przecież wiesz, że słucham Cię. Nie karm mnie dobrocią swą, łaknę tylko jej. Nie mów mi że kochasz, bo ucieknę hen.. Bo fakt Twego istnienia ważny dla mnie jest. Bo słowa które mówisz są istotne też. Bo nie chcę krzywdzić nie dla nas miłość jest.

"lepiej mnie czytać niż rozumieć " podoba mi się pozdrawiam cieplutko

I źle mi teraz, bo Ciebie tu nie ma. I wiem, że myśl Twoja od mojej odległa. A serce me skomle z nadmiaru miłości I boli bólem samotności. Ten żar dusić muszę, pod ziemi nicości. Policzek wymierzyć sobie i zobaczyć życie. Prawdziwe oblicze zanika w nim skrycie.

ciekawy wiersz. hmmm... pokazuje istotę związków, a może nawet miłośći wzloty i upadki. dużo emocji i uczuć. Podoba mi się. Pozdrawiam ciepło

Fajny... niby przyziemny wiersz ale metafizyczny. Oddaje to co powinien Pozdrawiam cieplutko

Puch ten ogałaca mnie, pomimo to nie boję się. W ramionach jego kobiecość ma jest utulona ...zamknięta i zniewolona. Jak życie pierwsze i macica, tak materiał i ja, w Czas Ten współistnieje. By zasnąć, by odpłynąć w snu świata zatracenie...

hehe odstaje od limeryków? ja się uśmiecham jak to czytam bo wiem jak czytać limeryki

Nie mów kiedy mruczenie esej wygłasza. Poddaj się dotykowi memu w chwili tej co się miękko porusza. Bądź mym powietrzem gdy oddychać szybko będę i krzykiem kiedy najlepiej wreszcie. Nie pocałunkiem lecz otarciem jedynie, powzól mi być skrzydlatym motylem. Pozwól łaknąć z oazy źródła Twego.

Pozwól być mi Twoją jedyną na zawsze już. Daj mi w darze Twego istnienia klucz. Podaruj marzenia gdzie Ty i ja jednością będziemy nie chwilą śmiertelnego bajania. Ten skarb niech nasz będzie, jedyny, ogromny. Śmiechem niech będzie na powały pieśni nagrobnej. Co wieczność dla nas przygotowała Dla Ciebie i dla mnie, a nie zgoła ...

Dziękuje. Chciałam wyrazić niemoc człowieka i wszechwładzę Boga. A więc nadzieję, jak sama piszesz. Pozdrawiam cieplutko :)

heh jrytyka jest jak najbardziej wskazana, ale chodzi mi o krytykę mojej twórczości poza tym WaćPanna chyba nie chodziła na lekcji, bo to tam uczymy się krytyki literackiej od strony "Śmierci autora", a więc poezji dla samej poezji ;> mimo wszystko dzięki heh

"Duszę się "powtórzone nadaję głebszej roli kolejnej częsci zdania.. a więc "w swoim wnętrzu", nie pozwala Ci się uwolnić czujesz się niejako spętany w swojej ludzkiej postaci hmmm? ja nie próbuje Cię poznać analizuje jedynie Twoją tworczość ;)

hmmm.... nie wiem czy do końca powinnam utorzasamiać się z pomdmiotem lirycznym.. ale jeżeli już, to wylewam się na papier, bo sprawia mi to ulgę... mogę odbić się w nim, nie krusząc innych odbić. heh a może po prostu rzeczywiście jestem jedynie singielką, i samotną oazą, czekającą spragninego jej cienia? nie wiem

W Przemyślu Pani Wandzia do dziś urzęduje Znają ją okoliczni: sąsiedzi, a nawet starzy luje Wandzia żadnemu nie poskąpi, w miłości się lubując Nie pyszniąc się kobiecością, tylko nią obdarowując Władzio było Wandzi na imię , to nie przySTOI i delikatnie odSTAJE.

Pewien wyrabiacz przemyskich słodkości Dnia pewnego zaniemógł zjadłwszy liczne ości Fakt jego nabranej w efekcie ostrości Iście stał się przyczyną panien oschłości Bo zamiast nektaru słodkiego jedynie jęki niemożności.

Hmmm... Niepokojący wiersz. Dużo w nim poczucia odrzucenia i rezygnacji. Brak wiary w ludzi i niekiedy w siebie. Udrękę łagodzi jedynie wylanie siebie na papier. Przelanie swych uczuć. Bolących, piekących. :)

Zimny poranek Ty i ja Twój oddech- mym powietrzem.

Widać że pragniesz mocnej miłości, mocnych doznań. Zadowolisz się jedynie albo gorączkowym uczuciem, bądź też odwrotną do niego nienawiścią. Inaczej umrzesz z pragnienia na morzu osłym, lecz znającym posmak wody POZDRAWIAM CIEPLUTKO :)

Chciej mnie poznać...a ja otworzę się przed Tobą. Najpierw bardzo wolno... niczym pączek róży, .... potem gdy zaczniesz dostrzegać moje wnętrze, przestaniesz liczyć na więcej bo i tak będzie Ci to dane. Samotna Oaza, której każdy pragnie, Gorąca łza, która płynie zacierając swe ślady bólem istnienia. Księga pisana dłonią czującą, pragnącą czuć. I TY jesteś częścią mnie... ...składasz się na mój byt. Idziesz przed siebie, potykając się o mnie. A ja? Błądze w świecie, gdzie jest nas za DuŻo, a jednocześnie za Mało. Więc nie patrz na mnie... Patrz We Mnie. ...a rozkwitnę i poczujesz mój smak, zakosztujesz mej słodyczy.

Teraz idę spać, a Ty śnić nigdy nie przestajesz. Bo szukasz i wiesz że nie wszystko dostajesz. I ja pragnę wiecej... Stąd zegar płynie wolniej, od niechcenia zabijając życia ilość . Trąca mnie wtedy bezdusznie znając mą bezsilność. a ja Uśmiecham się tylko do myśli Twoich, dotykając opuszkami palców przyciski klawiatury. Może one rzeczywiście oddają Ciepło?

życzę tego całej marności tego ludzkiego bycia w świecie, gdzie nikt nie mówi Kocham Cię nie chcąc niczego w zamian

Pochylam się nad prostackością tego dnia... Nie byłby taki, gdyby samotność nie była symptomem nowoczesności... Jest jednak i tylko jedno może to zmienić...

Zimny poranek Ty i ja Twój oddech- mym powietrzem.