atoja

stała w latarni drgających cieniach w płatkach śniegu zapachem wiatru rzewne nutki niosła wiolonczela od niechcenia rzucone grosiki srebrzystością lśniły na kamieniach a ona dotykała muzyki wiernej żebraczki niespełnione sny za minionym tęsknie wpatrzonej w dal utulić zechciałam, oddać oczom łzy pod dłoni dotknięciem zachłannym zbyt spragnionym tak rozsypała się w pył srebrem zastukało serce o bruk

szumem szepczą liście tańczące na wietrze otulają cienie złota ciepłym deszczem dotykają kropli zachwycone dłonie lśniących diamentami na srebrzystej skroni zapragnęły usta igrające z deszczem spijać z oczu,twarzy zeszłoroczne szczęście zawirować złotem w tańcu bosonogim z cieniem tamtej nocy bogatym ubogim dziś tylko wiatr smyczkiem gra w nagich koronach po liściach szron stąpa z pochyloną głową szukając pod szadzią by w brązie zamrozić ślady stóp na trawie w tańcu bosonogim