Justyna Rusiniak

Nicość Spotkałam ją raz czy dwa, ale tylko się minęłyśmy. Nigdy nie towarzyszyła mi tak długo jak dziś… Tego dnia, kiedy stałam taka smutna I uszło ze mnie wszelkie ciepło. Myślałam, że nie wróci, Ale straciłam przyjaciół… I wyciągnęła do mnie dłoń, choć imienia jej nie znałam. Taka ona wierna.., jedyna jaką odtąd miałam… Poczułam, że dotyka mnie chłodnymi rękoma, Czule obejmuje i przytula do siebie. Wręcz spałam w jej ramionach. Niegdyś żyłam w świecie złudzeń. Ona otworzyła mi oczy, uodporniła na świat. I tak już zostało. Byłam z nią, a ona ze mną. Zawsze razem. Nieświadomej, mroziła mi duszę i moje ciało, Niczym Królowa Śniegu. Twierdziła, że zimna we mnie za mało… Wtem ku mojemu zaskoczeniu, uwiązała mnie i otumaniła. Skrępowała i odebrała wszelkie dobro. Stałam się pusta. Nie wiedziałam czemu. Wtem zebrał się ludzi tłum. Krzyczeli „POWIESIĆ!” Co się stało? W końcu spytałam tą moją nieśmiało „kim jesteś?” A ona na to „To ja Twoje serce – ja - kamień”