black_angel

Lekki wierszyk. Fajnie operujesz słowem. Dla mnie tematyka nieco banalna, nie znalazłam tutaj niczego co by mnie urzekło, kazało się zatrzymać na dłużej niż chwilę... Niby dobrze, a jednak czegoś zabrakło.

Leżę i śnię. W przegniłym pokoju zmartwień i smutku, Układam bukiet z papierowych kwiatów - Zatknę go pomiędzy jawę a sen, W oczekiwaniu na efekt. Z rozdźwięku między brzękiem metalu... A cichutkim śpiewem wieloryba, Wydobywam siebie. Kształtuję, porywam, dorysowuję... Skrzydła na kształt kruczych - Tak niepotrzebne martwym już, ptakom. Udaję. Dzisiaj włożę swoją dziesiątą twarz - Niech widzą jak podczas pełni Rozkwita - koroną dotykając świtu Przenika kłamstwami sens.