[doznanie]

tracę dziś to  

co mogę stracić bezkarnie

jak stronę

dopowiadam przestrzeń

chwytam znaczenia

 

pusty ekran

czerń głębsza od czerwieni

stygnie

słowa są takie bezbarwne

podpalę dach

rozświetli się bezruch

 

wiem że wierzycie

ale to przyjdzie i do was

- znowu

[kąt prosty]

ukrzyżowana propaganda

jest pogardą dla gwoździ

ptaki latają wyżej od śliny

stary świat nowy świat

czy wiesz że cisza nie kłamie

zwiastun

nie musi niczego nazywać

 

wszystkie sentencje ubrane w słowa

są martwe

[Noe na odwyku]

nie chcę już walczyć ze sobą

pomóż mi

boje się twojej pomocy

o nic nie poproszę

uciekam przed odbiciem

coraz bardziej w siebie

 

znowu będę skurwysynem

dobre wychowanie mnie zabija

zimno jest takie piękne

to są tylko obrazy

migawki  znikąd

 

chodź opowiem ci bajeczkę

niebo coraz bliżej

wisi na końcu liny

przykryj je zanim zsinieje

 

cisza jest taka słodka

cisza jest taka gorzka

śmieci to tylko śmieci

i nie ma  żadnej arki

[przesilenie]

martwe języki mówią najpełniej

o każdej spalonej prawdzie

albo dziecięcych zabawkach

 

beneficjenci cudzej manny

ostrzą włócznie płotów

gdy ikony leżą odwrócone

 

transatlantyk jak weselny tort

mnoży poziomy w pionie

wieżą babel dla bogatszych

 

do czego to porównamy

bo musimy zmusić

każdy dzień do jednej nocy

 

marzy mi się las wielki i dziki

będę sadził drzewa

zanim uschną modlitwy 

[połowy]

jesteśmy jak uchylone drzwi na arce

pod pokładem dla wszystkich

obok worków do topienia kociąt

 

leżą atłasowe poduszki

a może strony najważniejszej księgi

które gniją na mokrych deskach

[wieża]

okno po prostu jest

jak ostatni szczebel

komunikator z niczym

naprzeciwko okna są drzwi

między klamkami niepewność

ręce z gumy wiążą obie

 

opowiedz mi bajkę mamo

ale ciebie już nie ma

musiałaś przecież być

 

kręte schody szczęściem

w górę i w dół jakkolwiek

[glina]

obudzić się we śnie
z jawą pod powiekami
jak piaskiem w oczach
ostatnim oddechem
całując śmierć na śmierć
zmartwychwstały
odtwarzanym głosem

przestrzeń ściśnięta dębiną
pozbawiona czasu
jest absolutnie niezmierna

[Bukowski na odwyku]

nie chcę już gadać
dźwięk słów mnie męczy
wszystkie moje muzy
są jak wrzód na dupie

macie rację dziwki i kochanki
czas przeszły dokonany
wspomnienia mieszają w muszli
szykiem każdego z wierszy

śmieję się z siebie przecież
nie z was broń boże
wróble pod czaszką świergoczą
nie kocham bo nie piję

[joker]

przenoszę kamerton
wszystkich oddechów
sycę powietrze ciszą
napiętą jak cięciwa

wściekłość ze strachem
bratają się w uścisku
zimnem krusząc skały
złaknieni bohaterstwa
podnoszą kamienie
by ukryć wątpliwości
w chmurze odłamków

choć jeszcze jej nie widać
czerwona mgła czeka
za złudnym zakrętem
a słońce i tak świeci
poprzez wszystkie cienie
dla żywych i martwych

[bajeczka]

z willi po bohaterze wypełzł karaluch
i chce być sędzią ostatecznym
drabinką próbuje przeskoczyć historię
śmiały dzisiaj gdy odwaga tania
grzebiąc w grobach buduje
wspólnotę robactwa

pożegna go trzask chityny
pod butem zmiany która
wtedy stanie się dobra

[historyjka zimowa]

to są gwiazdy tak czy inaczej
wracają odbite od skutych kałuż
w połowie drogi światło z refleksem
spotyka się jak wyobrażenie boga
z istotą źródła w oczach ludzi

grają jeszcze wodospady
zamarzającymi kroplami
na napiętych powiekach
przez wystygłe kominy
pustka wdziera się w chmury

sadza czerni śnieg proroctwem
zamknięte oczy widzą gwiazdy
zakrzywione pryzmatem plejad
lód na rzęsach zespala światło
w niewidomą nadwzroczność

ze świstem bata odejdą
wierzący w równość wędrowcy
strona knuta wybierze role
spełniane przez pielgrzymów
bezgwiezdnie zerwanymi powiekami

[misterium]

kukiełki z koszmaru szyją święto
tradycja zespala łańcuchem
owce w bezwolnym korowodzie
przewodnik przywołuje gwiazdy
kolędą na dziecięcym bębenku

wataha idzie najwyższą granią
związana tylko wspólnotą
w zupełnej ciszy ślepiami odbija
światło ostatniej gwiazdy
wszystkie imiona boga

krew ograniczona skórą
czeka aż grzechy wypłyną
brudną falą pielgrzymów
utoczona z żył zmyje wszelkie
jak jeden ukryte w duszach

bez słów wilczym śladem
pójdą tylko wykluczeni
niosąc swoją samotność
jak pochodnie zapalone
od stosów straconej nadziei

[wróżenie z fusów]

światy zapisane statystyką ciał
skrwawione zapomnieniem
ukryte przed wzrokiem kamer
zbyt ciężkie dla altruistów
niedostępne współczuciu
gęstym strachem śmierdzą
w gorącym powietrzu

prorocy anonsują bliskość
zaduch sączy się pod progiem
w kalekie dusze satrapów
nie martwcie się lalkarze
gdy ruszy lawina będziecie
mogli bawić się zwłokami
bez wykopywania z grobów

inwokacja bębnów jak
modlitwa na przekór wyznaniom
mieszając w tyglu sprzeczności
zrówna sporem o imię boga
wszystkich anonimowych

stamtąd tu tak daleko
jak wskazówkom zegarów
do poczucia straty
oni nie muszą przyjść
są w nas nieodwołalnie

[nie waż kość]

rytm wybijany nadmiarem światła
na werblach źrenic napiętych powiekami
słyszy ciemność jak obraz ciszy
błogosławieni ślepcy o sokolim wzroku
gubią istotę sensu w przesycie wizji
wolni od szczegółów lecą w dół
nie rozróżniając poziomu od pionu

na obcym krzyżu zawisłe złudzenia
zacierają granice objawień
tak bardzo wszystkim wspólnych
jak odmiennych dla każdego
gdy z jednej kalki tysiące westchnień
z wyrytym metrum na rewersie oczu

bezkres pytań w jednej odpowiedzi
gdy niewiedza jest oczywistą prawdą
której szukanie zajmuje wszechświat
choć wspólnie znana od urodzenia

[ciężar wspólnoty]

coś nad nami zawisło
tak znajome jak zapomniane
na skrzyżowaniach nerwów
przeczucia plotą węzły
krzyk wzbiera kamieniem
pewnie wybuchnie za późno
by ostrzec nas przed sobą

zaplątani w milionach dróg
szukaniem budujemy nowe
oplatamy słowami przepaście
mimo że nici nie uniosą kroków
ze złudzeń stawiamy domy
zastępując wnętrza murami
muzyka z łupiny orzecha
nie uwolni nikogo
przed ziemią cmentarzy

pięść świata zaciśnięta
choć nas więcej i więcej
to coraz mniej w sobie
najgęstszy las z miliona pni
jak jedno drzewo liśćmi igieł
tnie do kości każdy pęd
szukający własnego skrawka
- słońca

do pojedynczości daleko
im bardziej jej pragniemy
tym więcej się boimy
stanąć samemu naprzeciw
jakby był jakikolwiek
- wybór

[pogłos]

jestem gotowy choć nie wiem na co
wychowany w kulcie krzyży
czekam na dżihad albo karuzelę
kołysankę zaśpiewa anioł z iblisem
jak duet psa z suką
w miastach mieszają się strumienie
marzę o końskim grzbiecie
i wolności we włosach dawnej dziewczyny

przy głównej ulicy starego miasta
grzechoczą paciorki i korale
na bębnach grają weterani bez rąk
śmietniki miłosiernie wypluwają
nadmiar żarcia na papierowe talerze
obraz cywilizacji wyprasza z przedmieść
wszystkich którym się wydaje
że złapali pana boga za nogi

nie martw się kochana
pijacy różnią się od siebie
jak pracownicy korporacji
tylko czuć ich trochę inaczej
jedni i drudzy wspominają
nigdy nie widziane szklane góry
ciemność najpiękniej łudzi
wszystkimi kolorami w domyśle

muszę nazwać sam siebie
inaczej nie odpowiem kim jestem
a księżyc zabierze wszystkie nici
i zagubię się ostatecznie w każdej przestrzeni
tylko jak nazwać nikogo
uszytego przez niespełnione szanse
ostatnim oddechem namaluję arcydzieło
jeżeli nie puszczą zwieracze

[chronon]

nie ma już dotyków
zamienione w wodę spłynęły
po skórze poza pamięć i ciepło
przelotnie słonym śladem

nieciągłość zabiera pozory
wnika przez wolne punkty
uwiązane do strumienia
a to ledwie mgnienia lub piasek
przesypują się przez deszcz

[przestrzenie]

inteligentni głupcy kochają retorykę
rozmieniają pył na drobne
dzieląc włos w nieskończoność
pogmatwanym nadmiarem

zmieścić się w trzech słowach
by wiersz żłobił jak łza
prosty ślad na twarzy

[Ananke na rozdrożu]

niepewność jak szalony motocykl
pochłania przestrzeń otuchy
zaciera horyzont złotym kurzem
gna przed siebie pozory
a gdy deszcz ostudzi drżenie
aureola rysowana bieżnikiem opony
pochłania spaloną gumą własny ogon

[tu i teraz]

wiatr zaciera deszczem obraz potrzeb
jak stracona kochanka miesza krople na twarzy
pod zaciśnięte powieki wciska zbyte wizje
zanim rozwieje prochy rozpali krew do popiołu

bezimienny morderca stoi u drzwi
czeka aż zgaśnie przedostatnia lampa
w resztkach światła wypluje z siebie śmierć
albo poczęcie nawiedzonych obrońców
prosto pod kołdrę naciągniętą na głowę

szczęście w nieszczęściu innych
rozrywa na strzępy wahanie
bez znaczenia kamienne tablice
pięści nie czytają znaków

[Opadanie (blues)]

ref:
ona ma wysokie obcasy i za krótką spódniczkę
a ja jestem całkowicie pijany
pewnie dla tego tak jej się podobam
łaskocz moją pychę dziewczyno
mój portfel to udźwignie
tylko nie mów mi jak masz na imię

mojej żony nie obchodzi dlaczego pije
córka nie wie że sypiam z jej koleżankami
żałosny stary satyr na równi pochyłej
chcę uciec od siebie w siebie
do takiego jakim kiedyś byłem

ref:


jak każdy bydlak bez skrupułów
na słabszych wyżywam się z lubością
jestem wielkim dyrektorem zupełnie od niczego
oddaję głos w wyborach i płacę podatki
nie słucham już Motorhead
choć wódę ciągnę nie gorzej od Lemiego

ref:


wszystkie prawdy wyparowały z mojej głowy
sprzedaję zbędne rzeczy tym których na nie nie-stać
nie wiem czy jeszcze kiedyś zrobię coś dobrego
tyle że ci wyżej są gorsi ode mnie
ścieżka kariery jasna wszystko mam przede sobą
w każdy piątek do dna w niebo i piekło

ref:


jeżeli święty Piotr wpuszcza najlepszych kuglarzy
to mam raj gwarantowany potrafię sprzedać wszystko
zawały i wylewy oczyszczają świat z takich jak ja
i nawet chciałbym do piekła
ale nikt mnie tam nie zaprosi bo pewnie grzeszę kiepsko
oryginalny jak jeleń na rykowisku

[eugenika na wieszaku]

@Anna_Maria_Blondynka
staram się jak mogę ;-)

[***(droga...)]

łóżko jak huśtawka dla dwojga :-) plecami do siebie

[eugenika na wieszaku]

hodowanie nadczłowieka
wciąga najbardziej chromych
chcą zmienić świat tłuczeniem luster
przez śmierć nabyć prawa do istnień
obrońcy życia wchodzą w buty Boga
zbiorowo decydując co komu pisane
a sumienie i grzech mieszkają
wspólnie w każdym z osobna

[ucieczka]

to tylko złoty cielec
nic nadzwyczajnego
namiastka ofiary odlana
z najmniej użytecznego metalu
można nim płacić za brąz
a głowy spadną tak czy inaczej

pustynia wywyższa sól potu
gdy ta wyrywana ziemi
cenniejsza była od złota
jakby nie patrzeć pot tańszy od krwi
choć bat przelewa jedno i drugie
nie tylko tym którzy kochają pokutę

drogi brukowane różnymi imionami
nadają trwaniu pozory sensu
choć wiemy wszyscy podskórnie
nie nazywając niczego
że można się obyć bez sztandarów
choćby po to by być będąc bezruchu

ten zagubiony na pustyni zabity przez pragnienie
oddał bogu więcej
od tych co odlali prośbę z zawartości kieszeni
a morze czerwone pochłonęło
goniących za czymś nie wartym pościgu
gdy ziemia obiecana jest potrzebą o szukania