Michael

to tylko szkieletów ludy, ale nasza jest orlich lotów potęga, więc lepiej uważajcie z tymi swoimi radami ;) pisanie wiersza jest jak malowanie obrazu: mamy swoją wizję zmieścić w ramach (czyli niewielkiej długości tekstu), używać kolorów (słownictwa) które mogą ze sobą kontrastować albo idealnie współgrać (np. tworzyć oksymorony lub aliteracje), wreszcie mieć własny styl, dzięki któremu patrząc na ukończony obraz (wiersz), mówimy śmiało: "Rembrandt!" ("Tetmajer!") albo "Dali!" ("Whitman!"). Dlaczego? Bo odrazu widać ten styl. Ale chwileczkę, przecież obaj używali tych samych kolorów do malowania... i o to właśnie chodzi, nieprawdaż? ;)

Aha, żeby nie było nieścisłości - "denna idea" w moim komentarzu powyżej odnosi się do oceniania wierszy, nie do wiersza ;)

Napewno coś rytmicznego, z odpowiednim "beatem" i aliteracjami :) Takich rzeczy bardzo miło się słucha, nawet jeśli się ich nie rozumie (co poszerza krąg ewentualnych zainteresowanych). ;)

Zastanawiam się, czy ktoś z was tutaj żyjących pisze trochę po angielsku lub innemu ichniemu? Według mnie brakuje takiego działu na tym forum (tzn. przeznaczonego na wiersze w językach obcych - nie tylko po angielskiemu). Pozdrawiam

A mi się pomysł podoba, i niektóre fragmenty, ale całość jakoś nie :( "czarowną pieśń motylej agonii." Nie wystawiam żadnej oceny bo to strasznie denna idea.

Piast, dobrze gadasz - wszystko zależy od "sąsiedztwa" tychże słów. Może być tak: "Delikatna mgła spowiła jej lica, wtedy wyszeptałem: to musi być dziewica" a może być tak: "Szara mgła cieknąca z papierosa Układa się w kółeczka wokół mego nosa" wszystko zalezy od kontekstu, nie ma w poezji "zakazanych" słów. Można też użyć ich z ironią albo żeby uzyskać efekt humorystyczny - nie koniecznie "klymat". W poezji wszystkich słów trzeba używać umiejętnie, nieprawdaż?

aniołów, krwi, upadłych aniołów, sączęcej się krwi......itd:) oddechów, świec, mroku, paznokci, serc, oczu, rzęs, włosów, wiatrów (gazów również ;]), wzgórz, zwierciadeł.... itd. :D ogólnie rzecz biorąc - żadnych rzeczowników. One tylko psują poezję ;) Co do lwiej części rad w tym wątku można mieć zastrzeżenia. W jednym punkcie ktoś radzi czytać jak najwięcej wierszy a w drugim zabrania używania takich to a takich wyrazów. No i taki młody początkujący wieszcz staje przed dylematem - "Czemu oni wszyscy (tzn. Ci wielcy) piszą o tym, a ja nie mogę?". Po czym zaczyna się upijać, rzuca szkołę/studia/pracę, rozwodzi się/rzuca dziewczynę, umiera zostawiając wszystkie wiersze w szufladzie starego biurka w jakimś squacie, wtedy jego dzieła odkrywa przypadkowo jakiś wydawca, publikuje w tomiku i okazuje się że nasz poeta był w dechę. Teraz jego teksty trzeba czytać (o tych wszystkich mgłach, miłościach, mrokach itd), ale nie można używać tego słownictwa; i tak w kółko ;) A tak na serio, to wg. mnie wszystko zależy od pomysłu - wpychanie poezji w sztywne ramy określonego słownictwa niszczy jej sens. Poza tym - trudno ufać opinii krytyka, który mówi o wierszu że to gniot, tylko dlatego, że jest tam jedno czy dwa słowa które są "zakazane". To tak na dzień dobry, witam wszystkich. :)

wierszyk o miłości (z humorem - konkursowy oczywiście :) ). Od góry licząc, od jasnego nieba, poznają jej usta - niewiele stąd trzeba by zbadać jej oczy, lecz kęsy szalone gnają wciaż przed siebie, jak wichrem pędzone. A ja bym tu przystanął, usiadł w cieniu nosa, popatrzył na niebo, spalił papierosa... Dopiero po chwili, niczym nie pędzony, szedłbym zwiedzać dalej, jej wnętrzem kuszony. Idąc wzdłuż gardzieli, nie wstydząc się zwierzę miałbym co do niej kilka zastrzeżeń: Chociażby języczek - kuszący, nie przeczę... jednak umieściłbym tutaj stoliczek i swiecę, by samotne kęsy, gnając wciąż przed siebie mogly się zatrzymać, odsapnąć, posiedzieć... Problem wiekszy czeka przy kelejnym kroku: Ściany za wilgotne, wszystko skryte w mroku... Ogólnie rzecz biorąc, jest to piękne ciało, jednak od tej strony... znam je ciut za mało.