Ak3mi91

Nieruchomo leżę... Nieruchomo leżę, by jak najwięcej wchłonąć świata, Jego skaz, wad, brzydoty, Brzydoty stworzonej w ciemnościach Nieprawdziwa doskonałość pożywia się nieprzerwaną wadliwością, Czymś co pozornie jej obce, Obce, a prawdziwie bliskie... Powinienem być Ci podobnym w każdym skrawku mego ciała, Lecz czy to możliwe, Możliwe byś nie potrafił kochać? Czy słabość może być doskonała?