dobry czas

umarłe posągi okoliczności ciemne jak chmury burzowe smutek ścielą nie pytając nikogo gwałtem się wdzierają jak do swego domu kładąc na łopatki wszystkich których mogą śmiechem się zachodzą patrząc jak ulegle na ich widok wszyscy tracą chęć do życia wczoraj uśmiechnięci domownicy domu dziś konduktem żałobnym przechodzi ulica ci którzy się skryli nie patrząc na chmury wyciągają głowy z kopców pełnych piasku otrzepują włosy wzrok wznoszą do góry robią dobrą minę stają w słonka blasku pragną wzbudzić aplauz tłumów na cokole stanąć zaistnieć w historii choć ze strachu drżą im spodnie dobra minę robią na wpół nieprzytomni dziś całe miasteczka pomnikami skryte cieniem przysłaniają małych bohaterów i ciężarem brązu czyn ich pomniejszając na sobie skupiają gawiedzi niewielu