DariaSaj

A może mnie morze kiedyś pochłonie A może z góry przygniotą mnie góry I może dlatego tak strasznie się boję Kiedy od domu jestem daleko? A może mnie piorun spiorunuje A może kamieniem ukamienuje I może twarzą na obcą ziemię Upadnę - za siódmą rzeką? A jeśli przestroga mnie nie ostrzeże A jeśli zakaz mi nie zakaże I jeśli daleko od siebie umrzemy To czy się okaże... To czy się okaże, że to nie była Miłość?!

hmm... nie czuję tu żadnego rytmu, chociaż muszę przyznać, że opowiadana przez Ciebie historia jest mi, i pewnie nie tylko mi, bliska... może spróbuj wprowadzić kosmetyczne zmiany, które sprawią, że nadasz słowom melodię poezji ;)

a nie powinno być "która wzbiła się do lotu" ?

Jesteś absolutnym pomieszaniem - Wdzierasz się we mnie Każdym swoim słowem, każdym gestem Nic więcej. Otaczasz mnie rankiem bezwietrznym Zanieczyszczonym powietrzem Związujesz mi oczami ręcę Mimo, że nie chcę. Unosisz się w oparach moich myśli Kradniesz mi sny i marzenia Zakładasz sznurek na szyi Niszczysz. A później potrzebujesz ramienia By oprzeć zmęczoną krzykiem głowę Przychodzisz, uśmiechasz się Nie mam sił... Nie mam sił powiedzieć Ci, byś odszedł.

przykro mi, ale za grosz w tym rytmu... od jak dawna piszesz? w pewnych momentach mam wrażenie, że skupiałeś/aś się na rymach, nie treści. i niektóre z tych rymów są jakby na siłę, niestety... pozdrawiam

Król z drewna jest symbolem beznadziejności tego aktu, owa beznadziejność nie jest mi obca, mam jej świadomość, a mimo wszystko chcę, żeby mnie dotknął... I choć beznadziejnie może wygląda i brzmi, to ma popsuć ten zmysłowy obraz.

Dotknij mnie Nie ruszaj duszy Dotknij mnie Zatop się w... Ugaś żar niebios Rozpal we mnie ogień Ruszmy w podróż daleką Do bram... Dotknij mnie Nie patrz w oczy Tylko dotknij A później udamy, że... Bądź moim Królem Z Drewna