Ziółkowski

Jednemu kogut Drugiemu po coś przyszedł przyjacielu. Gorzkie łzy I znaleziony przy drodze Zakurzony sznur. Pycha – nie ja, ja nigdy I skryta ślepa żądza. Nie ma mniejszego zła Jest tylko pokorny wybór Życia w świetle Lub życia w ciemności.

tak po ludzku zawiodłeś miało być królestwo szczęścia bez wiary i prób takie oczywiste zamiast tego wszedłeś na tę górę i….. zawiodłeś tak po ludzku. Według Ciebie Dałeś nam wolność i zwycięstwo

Miłość Z Toba gotów jestem iść na śmierć I nie znam Go Wierność Choćby wszyscy, ale nie ja I człowieku czego chcesz , to nie ja Uczciwość Ty jesteś Nauczycielem I nie wiem co mówisz Samotność bezradnego milczenia W którym gorzka łza Hartuje resztki godności

pocałunek podszyty zdradą zamiast namiętnością nagroda której wartość pęka jak mydlana bańka partnerstwo z reliktem twardego honoru samotność gnącej się pod ciężarem gałęzi

Najdelikatniej jak można Kobieca dłoń Zbiera lnianą ściereczką Z martwego ciała zakrzepłą krew Raz po raz Zanurza ja w misce Uwalniając atramentową czerwień Czarna ziemia Spragniona Wchłania wodę i…. Brudnoczerwone krople Wsiąkając przynoszą Wyczekiwana ulgę

Wola przeplatana słabością i siłą utkana z lęku i odwagi z podkładem namiętności i miłości wola tka dywan życia z bordiurą wiary przekładając osnową nadziei możesz ja zerwać i możesz dokończyć wzór

Ktoś rzucił przekleństwem Jak kamieniem Inny ścieląc szpalty nienawiści Rozwijają purpurowy dywan Obietnice lojalności i wierności Dźwięczą jak martwy dzwon Ufałeś im Tylko Jej dłoń Odważnie mimo wszystko Próbuje dotknąć cie w tłumie Jest z tobą

długi ciemnobrązowy ostry z łatwością przebije i kropla lepka czerwonobrunatna ślimacząc sie wolno nim spadnie zostawi lśniący brunatny ślad lśniąco biały zakrzywiony miecz i kropla zawieszona na końcu bezbarwna pełna jadu która jak myśliwy na ambonie wypatruje rany jedno ożywia drugie uśmierca

Przepraszam ale coś z tytułem się stało. Miało być: …..

za mgłą niesmaku w gwałcie zaparcia sie samego siebie w przesmyku bólu w bezkresnej samotności zawieszonej miedzy niebem a ziemią w stanie upadku gdy nieład wkrada się do ciebie krocząc po stróżkach twej namiętności Cierpliwie stań.... i proś

łzy, które suszą wypalaj ą oczy krzyk zastygły w gardle, pełen rozpaczy, którego nikt nie słyszy samotność, która w lustrzanym odbiciu nie znajduje nawet własnej pustki