arturus 1977

płynąc przez ocean życia cumujesz w przydrożnym śnie boisz się życia zapytać co będzie dalej biel czy czerń zalewa cię głębia oceanu zalewa cię strugi deszcz mokry niczym łza kochana pali obawę narodzin kęs niewierny jak trąba powietrzna wciągasz w swą otchłań nicości najbliższych pokornych serc i tylko czekasz skulony w oddali na promień słońca rozgrzania czas myśląc że jest ci już przebaczone powtarzasz znowu już nastał czas...

czym jest słowo szeptane do ciebie czym jest siła którą kryje strach czym jest wiara że jutro będzie lepiej czym jest człowiek będąc sam czym jest odwaga poparta snem czym jest dobroć bez odrobiny zła czym jest płacz bez uśmiechu serc no i czym ......jestem ja

Płacząc na kolanach szczęścia wycieram łzy obawy radości niema końca uśmiechem zalewam nicości strach kołysząc na gałęzi dobroci dziecię swoje śpiewam mu i głaszcze strach niewinność jaką on mi oddaje spojrzeniem swoim ratuje mnie wróć do mnie jutro rano i przytul w ojcowskim śnie

radości serce moje uśmiechu piękny śnie dałeś mi wolę swoją i pozwoliłeś poznać dzień w przepychu wspomnień złocistych potrafisz ocalić mnie jedyny oddech w minucie dla ciebie jednej rysuje świt tak po to byś znów trafiła amora strzałą w wieczorny wstyd

zrozum że nie umiem być myśliwym w ciemnym lesie gonić za wiatrakiem mojej przeszłości zrozum że nie chcę być jak pociąg ociężały i lodowy bezgranicznej podróży do ...... zrozum że ja chcę być jak mustang pełen gracji i wolny biegający po zielonych preriach niebiańskiego raju uśmiechając się do swojej tożsamości zanurzonej w popołudniowym śnie łowiąc w sieci uśmiechy życzliwych ludzi

kocham cię,jak motyl lekko pięknie ,kolorowo kocham cie,jak słowik śpiewająco,ponad wszystko kocham cię,jak kot miło i przytulnie kocham cię,jak wilk niebezpiecznie,apetycznie kocham cię, jak historia z ciekawością ,tajemnicą kocham cię,jak wąż przyczajony i duszący kocham cię jak wszystko nierozumnie i bez końca kocham cię...

gorzej jak ktoś i czujesz że nikt pozdr.

kto pytam zrozumie mnie kto pytam przytuli się kto pytam odejdzie znów kto pytam zostanie tu kto pytam uśmiechnie się kto pytam obetrze łzę kto pytam narodzi się kto pytam oszuka mnie kto pytam....... nie mówisz nic ?

nie czuje radości nie czuje nic jestem jak pustka schowany wstyd nie czuje złości i gniewu też czy już przeminąłem i skończył się bieg

powiem co czuje kiedy jesteś blisko zaplatana w kwiatach miłości jesteś wtedy dla mnie wszystkim oddaje ci mego serca ład na gościńcu mojej duszy witam cię promykiem słońca chcę cię dzisiaj aż do łez poruszyć w miłosnym tańcu dotykać cię a pózniej będziesz tą jedyną chodzącą na bosaka w umyśle mym dotkniesz mojego serca znowu i zaczniemy razem na wieki żyć bez ciebie nie ma końca be zemnie początek pusty jest połączmy w namiętnych chwilach wstęgę i splećmy jedności nić ...

wśród ciszy i szumu drzew przenika mnie dotyk anioła głaszcze po głowie w złocisty dzień nad drzewem lśni aureola dodaje odwagi i siły też otacza mnie skrzydłem i koi grzech w poświacie bieli pilnuje dnia zieloną łąką przechadza się tam prowadzi za rękę by podnieś mnie znów on tylko wierzy i ufa mi rozumie rozterki i pali wstyd a ja wciąż idę poświatą z nim on za mną podąża po krańce dróg jest przy pierwszym oddechu mym i będzie do ostatniej kropli mych słów

wieczór zapada ,skrada się niczym złodziej nadchodzi spokój ,wieczorny luz odwaga zalewa mnie niczym lawa wierze że siła powróci do mnie tu wieczór jak złodziej nie skradł mi szczęścia znów wieczór to moja ostoja złodziejski szelma przegrywa znów .....

jak w dłoniach dzwigam cały świat ,pejzażem echa maluje swój wstyd rozczarowany w pochmurnym poranku znów ranie swój sposób mydląc umysły ludzi nie wierze że umiem mówić normalnie straciłem poczucie życia stałem się pusty jak bańka mydlana ulatuje do góry niczym ptak gdzie się zatrzymam ..