Drzejan Niecznysko

Kiedy był czas zabawek, latawców, Przedszkolnych wierszyków i piosneczek, Nie brakło szoferów, aniołów stróżów, Beztrosko pęczniał mały człowieczek. A kiedy był czas poboru wiedzy, I kiedy fiu bździu drzemało w głowie, By nie zatracić tych lat cielęcych Nie bardzo chciał w to wierzyć człowiek. Miłość młodzieńczą czas dopadł wartko, Nie było więcej takiego kochania. Lecz w gąszczu, pod górę, i we mgle nadto Zabrakło odwagi, zbrakło wytrwania. Może trafienia miejsc były złe, Za często w dole miast na szczycie. Zły wybór, zła pora, przespanie, spóźnienie… Ech, gdyby tak mieć jeszcze jedno życie !

Gąszcz sprawek i spraw tych codziennych Perfidny galop, ucieka życie Już nie da się wspomnieć przez sen tych dawniej tak wartkich, choć czasem skrycie szarganych myśli, co gdzieś z wnętrza koloryt ducha chciały wydobyć. I mchem porosła kiedyś wdzięczna Pełna uniesień życiowa słodycz. I chociaż szarość najpewniejsza A miast ukojeń przemoc, katusze To płomyk radości tu przyświeca Gdzie znajdziesz swoją bratnią duszę…