Zielona mysz

„Komplement” Spytała mnie – jak prawdziwa dama! z właściwą sobie kobiecością. Niby pewność siebie, jednak udawana, przyrumieniona dziewczęcą nieśmiałością. Jej uśmiech – wystraszony, głos niepokojem drżący, wzrok łzami zaszklony, a z oczu strach bijący. Spytała o jedno – Twoje wrażenie? Cudowne! Ognistą czerwienią iskrzące; niknie rozumu znaczenie, gdy ujrzałem włosy, rudym pięknem pachnące Zacząłem gadać z przejęciem, z egzaltacją komplementować, niczym wymówki panny z wzięciem, by się dobrze zachować. "Próżno błagać pomocy, wyzwolić się z uroku! Będę myśleć o nich w nocy, szukać w sennym amoku wiecznie będę o nich pamiętać, w gorących fantazjach znajdować, przed tą urodą tylko klękać, serce przed zakochaniem ratować" musiało brzmieć nieszczerze, wcale nie uwierzyła - winno bardziej mi zależeć czy skromnością zgrzeszyła? Wiem, że prośba o ocenę utworu wierszowanego (bo "wierszem" czy "poezją" tego nie nazwę), który jest skierowany do osoby znanej autorowi nie jest zbyt pożądanym zachowaniem, jednak..może dałoby się zrobić drobny wyjątek? ;-) Krótki, "fraszkowaty" utwór, napisany możliwe lekkim stylem.