Lidia Kowalka

W anielskiej poświacie na trawie leżała, choć noc ciemna już była. Anielskim głosem swe pieśni śpiewała, w Jego pamięć sie wryła. Zapragnął bardzo dotknąć jej ciała, lecz niewidzialna siła, od jej osoby go wciąż odciągała, twarz mu spochmurniała. I nagle dłoń swoją mu podała, Pomyślal; "Dam swą". Tak bardzo Go wtedy onieśmielała, że z ręki wypuścił ją.

Łzy spływające po szybach Wołają o poranku O normalny dzień Bez obelg i kłamstw Bez upokorzeń i gniewu Błagają o chwilę spokoju O ten jeden moment Gdy wszystko jest jak być powinno Ale nie, znowu krzyk Podniesiony głos w pokoju obok Ze snu znów budzi Nieszczęśliwych ludzi

Najmocniej na świecie Kocham Jego wzrok o poranku Jego ciche słowa wypowiadane o zmroku Najmocniej na świecie kocham Jego uścisk dłoni Jego szelmowskie spojrzenia I Jego zapach który nie znaczy nic Jeśli obok zamiast Niego Jest tylko pluszowy miś