Daniel „Nadiel” C.

Tego wiersza już nie zmienię. Choć nie jest najlepszy był pierwszym wierszem, jaki napisałem i mam do niego sentyment. Ale dałem go tu, by dowiedzieć sie, co jest źle i na przyszłość tego unikać. W końcu "człowiek uczy się na błędach".

Jesteś jak marionetka, Której sznurki trzyma władcza dłoń, Wroga siła, By zawładnąć Twą wolą, By pociągać za sznurki, By wydawać polecenia, Których marionetka musi słuchać, By zniewolić, A potem, Gdy marionetka ulegnie, By się śmiać, A śmiech ten jest zimny i straszny Jakby śmiała się sama śmierć.

Stary Dom, Na wzgórzu stojący, Milczący i tajemniczy, Z oknami zabitymi, Z ogrodem zaniedbanym, Pusty, Melancholijny, Lecz piękny. Stary Dom, Na wysokim wzniesieniu, Niczym strażnik stojący nad miastem, Dawno już opustoszały, Bez głośnego śmiechu, Bez gwaru rozmów, Bez duszy, Zapomniany.