cantorowsky

spadochrony tulą własne krople korozyjnej osłody środka dnia tula gęsty środek ciężkości niezmywalnej zieleni skrawek

bez konieczności skojarzenia nadchodzą ponad nami pozostanie obojętność

zapadam w sen jaskrawych myśli trzepot juz zamilkł o świcie przemówi ponownie

schowałem się pod rynną pod deszczówki kropli cieniem znalazłem chwili czas... nie mogłem sie powstrzymac by spowiadać przeszły smak ...smutek...radość... błota zapach wnet przyniesie nieoczekiwany wstyd bliżej niż szyjącą nić..

zamykam się w spiżarni...kosztem hibernacji...brakuje tylko... swoistej owulacji...tykającego jeża pod liściem markotnego poranka...

niepowtarzalna klatka...stopklatka... przeciągająca pisk obrazu...jaskrawych wizualnych...odpływów... z domieszką późnej godziny ponownie... wyławia odpływy... marginalne mgławice solidarności... wytapiane z minut przeszłości..

strumieniem bicia oddechu... mętną winnicą na skraju zaufania... miażdzących argumentów polana... zroszona łzawiącym okiem powstania.