I.Chmara

Witam, chciałabym sie z tobą podzielic swoimi refleksjami, jezeli chodzi o poezję wspołczesną.Co to jest?Jestem przerazona,po wielu latach zaczęłam powoli wchodzic we wspołczesny swiat tworczy, poetow, czy moze ludzi ktorzy się za takich uwazają,i jakby ktos nagle zmienił swiat, swiat poezji, cudownych melodii ktore dają cos więcej jak tylko łamanie sobie głowy , i przemysliwan jak podły jest ten swiat i jak okrutny a moze nawet bezwartosciowy.Oczywiscie mozna tez tu znalezc utwory mniej więcej trochę przypominające , czym powinna byc poezja. Melodią, językiem ktory mozna zrozumiec,ktory MOWI, a nie bełkocze. Czy naprawde swiat się tak zmienił? Moze nie mam racji, nie chcę nikogo obrazac,ale wiem jedno, ze poezja to mowa wnętrza, mowa piękna, a nie mowa przypodobania się innym. Niestety w wielu utworach widzę tylko jedno:im bardziej skomplikowany czy „odwazny“ wiersz tym „lepszy“.Hej ludzie, co jest z romantyzmem, z miłoscią i pięknem swiata?Nie swiat się zmienia ale ludzie, ktorzy coraz bardziej sie komercjalizują? Proszę o odpowiedzi, chcę uwierzyc ze się mylę, ze piękno umarło… Przepraszam za pisownię, jestem za granicą i nie mam polskich znakow.

Dziekuje za konstruktywna krytyke, pozdrawiam.

Lubie ten utwor.Wyczuwam w nim gleboka tesknote ale tez nadzieje.Pozdrawiam autora

Czy jakby serca napełnic suche Sokiem miłosci i wyrozumienia Czy jakby lod stopic podmuchem Czystego i przejrzystego sumienia I wzniesc się ku niebu na skrzydłach dobroci I spojrzec z gory na swiat i na ludzi Pomnozyc ciepło przez szczerosc kroci Czy wtedy swiat się z letargu zbudzi…? Czy ręka rękę zrozumie w uscisku Czy słowa , czyny bez skazy zasieją Ziarno „bądz ludzki“ na swiata sciernisku Czy zakiełkuje ono nadzieją …? Niech ci co syci ludzką mądroscią Na płotnie nieba obrazy malują Ogromne, jasne,barwne prostoscią Pędzlem miłosci niech swiat szkicują ! I wtedy w kazdej szarej duszy Jak w lustrze zycia miłosc się odbije Jak sucha gałąz podłosc się skruszy Kto spojrzy w niebo , zrozumie… ze nie tylko dla siebie zyje…

Splatam warkocze mysli w ciemnosci, I srebrem księzyca oddycham białym. Ciepłem oddechu biegnę w samotnosci I spijam spokoj ciałem odrętwiałym. I kołowrotem zycia zmęczona Płynę w nicosci, zamykam oczy … Przede mną droga, dniami wyznaczona I rozmytymi rysami w nocy. W ogromie wszechswiata, jak okruch maleję… Istotą jestestwa slad znaczę niepewnie. Jak pył poszybuje, gdy snu wiatr zawieje Opadnę znow cicho, kiedy zblakną czernie…