Strange World

w dwóch pierwszych strofach dwa ostatnie wersy nie czyta sie płynnie... poza tym okej:) 3m sie cieplutko i swiatecznie:) monika

Nie mam inspiracji…. Ty nią już nie jesteś- niestety… (chyba) bo przecież się nie znamy od wieków już nieomal. Czy „cześć” nawiasowo wypowiadane świadczy o przesiąkniętych sobą umysłach? Te same kilometry taśmy filmowej przejrzane natenczas- pamiętasz?- kiedy byliśmy razem. Cóż…chciałam je znowu nadmienić, ale czym jest rozpamiętywanie Ciebie bez Ciebie? To jakby bez łupinki włoski orzech. Kochasz?- pytanie retoryczne. Kiedyś…- nie kończ skarbie, wiem.

Nie mam inspiracji…. Ty nią już nie jesteś- niestety… (chyba) bo przecież się nie znamy od wieków już nieomal. Czy „cześć” nawiasowo wypowiadane świadczy o przesiąkniętych sobą umysłach? Te same kilometry taśmy filmowej przejrzane natenczas- pamiętasz?- kiedy byliśmy razem. Cóż…chciałam je znowu nadmienić, ale czym jest rozpamiętywanie Ciebie bez Ciebie? To jakby bez łupinki włoski orzech. Kochasz?- pytanie retoryczne. Kiedyś…- nie kończ skarbie, wiem.

hihi.... fajnie ujety temat....

jestem pełna podziwu dla talentu...

ciekawy

no nic;) probowałam;) hih... pozdrawiam ciepło:)

no.... ten rym faktycznie niefajny... ale.... nie moge powiedziec, ze mi sie jakos strasznie nie podobał wiersz:)

Stał się bezgłosem paradoksalnie tak gromkim, że ostudzić mógł wręcz pisk cierpienia. Uwiódł go szloch motyla uwikłanego w tęgie sznury pajęczej sieci, która tylko dygotała wydając na świat senne brzmienie bólu, czarowną pieśń motylej agonii. Chłopiec wyciągnął go z sieci... Na jego palcach odbiła się delikatna faktura cierpiących skrzydełek, malując dziecięcą rozpacz. On skończył żywot na dłoniach straconej nadziei oseska. Z oczu popłynęły łzy, zmywając koloryt wiary z niewinnych pięści. Nieskalany dotąd śmiercią, odszedł porzucając ciało znaczone kroplami rozpaczy, skalane prozą życia.

hehe.... to jest dobre:D:D choć niekoniecznie poprawne

ładne....i chyba bardz prawdziwe

no tak....jestem gapa. dzieki, dzieki

przeciez chyba tak ma byc;p

śliczne

upalny ranek razi letnie słońce drżą krople rosy

mnie sie tz podoba.... mimo wszystko;]

heheheheh.... no okej... ale wez pod uwage fakt, ze wkleilam po to, azeby wlasnie kazdy mogl porownac moje badziewie z twoim dzielem.... wtedy to najwiekszy krytyk uzna twoj talent i zadatki na kolejnego wieszcza narodu;) pozdro

Krocz nieugięcie po trefnej nawierzchni Wypolerowanej poślizgami mrówczej rzeszy, która mawia- pracuj. Niech mozaika kolorowana cierpieniem, ugnie się pod ciężarem przeżyć. Wreszcie...Idź w nieskończoność. Niech szala życia uchyli się na cudzą korzyść, gdy ty malując swój sarkofag tęczowymi liśćmi zmierzchu, powiesz: oto ja, który odszedłem w niepamięci ludzkości. Oto ja, któremu świat nie oszczędził cierpkiego smaku cykuty. Dlatego... zerwij się. Stąpaj niezłomnie po trefnej nawierzchni Wypolerowanej poślizgami mrówczej rzeszy, Niech mozaika kolorowana cierpieniem, ugnie się pod ciężarem przeżyć.

(nie znam sie) ale dwie pierwsze strofy sa bardzo, bardzo, bardzo na tak:)

nawet jeśli jest to banał....to mnie się czytało przyjemnie:)

cos jeszcze nie gra?

Krocz nieugięcie po trefnej nawierzchni Wypolerowanej poślizgami mrówczej rzeszy, która mawia- pracuj. Niech mozaika kolorowana cierpieniem, ugnie się pod ciężarem przeżyć. Wreszcie...Idź w nieskończoność. Niech szala życia uchyli się na cudzą korzyść, gdy ty malując swój sarkofag tęczowymi liśćmi zmierzchu, powiesz: oto ja, który odszedłem w niepamięci ludzkości. Oto ja, któremu świat nie oszczędził cierpkiego smaku cykuty. Dlatego... zerwij się. Stąpaj niezłomnie po trefnej nawierzchni Wypolerowanej poślizgami mrówczej rzeszy, Niech mozaika kolorowana cierpieniem, ugnie się pod ciężarem przeżyć.

jejc..... jak dla mnie rewelacja....

nie znam sie (powtarzam to czesto:D:D) ale wiersz przykuwa uwage:) stanowczo na plus;]

bardzo, bardzo, bardzo na tak:)