adam walczak

głosuję na drugi

kupuję!!! dzięki

"...wyliczać). i tak..." Adamie! Ja na ten przykład nie rozumiem tej kropki. a wiersz bezbłędny jak dla mnie, dobra mocna puenta, której w sumie można i się domyśleć, ale lepiej zostawić pozdrawiam

"zasypiających przy płaczu nieba (...) powietrze przechwala się smakiem" piękne, świeże, niebanalne, jak dobrze namalowany obraz lecę bo chcę!! pozdrawiam

no jak my zapomnimy to wkrótce powstaną nowe getta.. i ogólnie jest parę rzeczy wartych pamięci a najgorsze getta to te umysłowe np. getto wolności typu wszystko mi wolno czyli najgorsza niewola ulegania wszystkiemu tak ostatnio modna ale racja - ciężkie klimaty należy dawkować pozdr.

każe się zatrzymać z refleksją odgrzewałem ostatnio "czas honoru" więc tym bardziej przemawia pozdrawiam Bestio!

popieram, że to coś o kawie raczej reszta podoba się

dobre, takie lubię pozdrawiam

nie uwierzysz, ale widziałem ostatnio pewnie tego samego gościa w szortach!!! świetny kawałek, pozdrawiam

odnajduję też siebie w tych słowach super aktualne! gratuluję i pozdrawiam

prawdziwe!! dlatego lepiej iść na spacer!!!!!!

pochłaniam ten klimat!!! podoba się

dzięks za rady aż chce się nad tym pomysleć

dzięki wielkie za wskazówki pozdrawiam wszystkich!!

Idziemy Obok siebie Jasno Słońce bucha blaskiem Na mokry po deszczu beton Ze spuszczoną głową Wpatruję się w niebo Odbijane w kałużach Nie pytaj mnie więcej O powód mojego milczenia Gdy sobą muskasz mój słuch Nie odkryjesz blasku mych oczu Płytko mnie ogrzewając Tam gdzie głębia nie przepuszcza już światła Nikt nie chce wejść Zajaśniej we mnie nawet nie pukając Ja otworzę ci drzwi Gdzieś w ogromnym domu Jest pokój z kominkiem

Przeraźliwy piorun sumienia Budzi swym hukiem ze złudzenia Nagłym błyskiem oświeca To, co wokół siebie zbudowałem - Zamiast głębokiego naczynia Moja obślizgła postać Woda, której pragnąłem Bezużytecznie po niej spływa

piasku na plaży mało miejsca pustego uwierz w samotność

szarość otacza spotkaniem źrenic słońca brudny autobus

W uniesieniu Jak puszyste piórko Na łasce wiatru Usta pełne słodyczy Imienia Kładę spokojnie na język Niebieskie landrynki śpiewu

spoko w każdej kuchni znajdzie się jakaś kaszana!!

Jak krople letniego deszczu Rzęsiste szarpnięcia Naciągniętych strun Metaliczne dźwięki Zraszają wyschłą duszę Zachrypnięty głos Jak najprzedniejszy instrument Rozdziera ciszę

no właśnie.. dlaczego tęsknota i smutek są czasem bardziej twórcze od radości?

popłynąłem i w Robin Hooda się wczułem, hehe dzięki za odzew!!

W cichej i szczerej zadumie Jak płomienie Wiją się w dal porwane chmury Patrzysz na niebo przez okno Zamiast stać na środku polany I ściskać jej małą miękką dłoń Usiądź na kędziorze trawy Chylącej się do jeziora Jak na kręconych włosach Przysłaniających jej oczy Popatrz Na pomarszczoną niczym mądre czoło Taflę srebrnej wody I nie bój się spojrzeć w lustrzane odbicie Słońca jej źrenic Stanę, więc nad wodą By rytmem małych fal Znaczyć swój ludzki czas Pragnieniem miłości I przestrzeni dla szalonego wiatru Zdarzeniami przeznaczenia Deptany codziennością Unoszę głowę By spojrzeć ci w twarz

barwami ram echo nastroju rozmazany pędzel