Fabrizio Ravelli

Od obcej mi ziemi oderwawszy się z trudem Utuliłem swój ciężar w wieczystej otchłani Choć ołów u kostek w dół wodził wytrwale Uniosłem się lekko zwolniony z uwięzi Nie bacząc na ból, w którym ciało me grzęźnie Namiętnie budziłem tańczące płomienie Szaleństwem Łamiąc bariery, ukazując me lęki Trawiąc mą dusze, pętając me członki Podryguję pokracznie – w pląsaniu straceńca.