Magda Nugicka

odbija tafla skóry chmury drzewa zachody słońca uśmiech tonie w poduszce spod powiek wypływają oswojone abstrakcje obok smutne tęczówki źrenice w zachwycie pomyśl o uśmiechu ryby zakochanych wodorostach

To lubię:) Odkrywczy, skłania do myślenia, dobrze napisany. Pisz! Pisz!

Chodziło mi o pierwszy znak zapytania:) Ale ogólnie lubię ten wiersz!

Wydaje mi się, że im bliżej końca tym wiersz lepszy:) Tylko ostatnia linijka mi nie pasuje jakoś... "wiem ,że kiedyś i tak przerwę je"-myślę, że lepiej brzmiałoby: "je przerwę". I jeszcze wyrzuciłabym znak zapytania. Widać, że wiersz z serca i nie "na siłę":)

osaczony krzykiem jednomyślnym ważny pan strzepuje do miski ziarna sumienia zabawnym ruchem sadzi dęby w ręczniku mała żebraczka wymachuje rękoma też chce się przyłączyć do tłumu nareszcie coś się dzieje plac wypełnia się potem aferą krzykiem lekkomyślnym bicze chusta gwoździe a po całym zdarzeniu żebraczka znów będzie żebrać kapryśnym dzieciom Barabasz postawi ciastko w kieszeni sumienia na ludzkich łbach zaschnięta krew