VAMA KAMIL

Patrze w niebo, czuje chłód W sercu kamień coraz twardszy Myśli kłębioł sie jak chmury Obraz widze niewyraźny Wszystko znika , traci sens Życie leci mi przez palce Śmiech, uczucia oraz łzy Znikły z mego życia nagle Patrze w niebo, czuje wiatr Co porywa mnie daleko Odrodzenie, zycia smak Nie tłumacze sobie tego Znowu w sercu promień słońca Czuję oddech, śmieje się Widzę więcej niż dwie barwy Barwy którch nie potrafi ujżeć każdy

Chciałbym Ci powiedzieć coś, Nie wiem czy wysłuchasz mnie, Czy zrozumiesz kilka słów, Wszystkim dlamnie stałaś się. Byłas dla mnie wschodem słonca, Darem losu, co z nieba spadł, Tym co w życiu najwazniejsze, Byłas dla mnie każdym dniem. Chciałbym jeszcze pare chwil, Spedzic z toba, byc gdzie Ty, Widzieć siebie w sercu Twym, Bym szczęśliwy znowu był. Więc próbuje walczyć z tym, Chce zapomnieć by muc zyc, Bo nie moze tak juz być, bym o tobie ciągle śnił. Lecz gdy znowu snisz sie mi, Bardzo tesknie widzieć Cię. Coć poprostu stało się , Co przeklenstwem moim jest.

Patrze w lustro, widze twarz, Twaz tak smutną jak zawsze, W oczach ból, który narasta, Narasta tak strasznie że gasnę. Patrze w lustro, widze siebie, Siebie który nie ma nic, Chciałbym obok widzieć Ciebie, Ciebie, czemu znikłaś mi. Patrze w lustro, widze nic, Nic wyraznie, mam to w myślach, Bo bez ciebie nie ma mnie, W czynach, słowach oraz wierszach. Patrze w lustro widze nas, Nas bez szans na wspólne jutro. Tak okrutne jest te życie, Życie które trzeba przezyc. Trudno!