Marek Sobczak

Chyba taki musi zostać

To był brzuch Okleksego.

Frank uwielbiał święta. Wtedy stawał się jeszcze milszy i bardziej uprzejmy niż zwykle. Raz nawet poprosił mnie bym poniósł zakupy staruszce, a kiedy próbowałem się wykręcić błahymi argumentami typu: „właśnie wyszedłem ze szpitala”, czy „wczoraj miałem operację”, on jednym czułym słowem, bądź przyjacielskim kopniakiem potrafił zmienić moje nastawienie. W przeddzień Sylwestra siedzieliśmy w naszym biurze. Frank bawił się rozkosznie kartką podpisaną z obu stron: „odwróć mnie!” już od kilku godzin, a ja zastanawiałem się dlaczego nikt nas nie odwiedza. Nagle, jakby odpowiedzi na moje rozmyślania drzwi otworzyły się i do pokoju weszła elfka. Frank przestał się zabawiać i rzucił okiem na niewiastę. Ona widocznie przestraszyła się tego dość makabrycznego widoku, gdyż niespodziewanie wydała okrzyk, podobny do pieśni godowej Gupiego Romusia G. z Rodziny Polskich Lig opuszczając cwałem nasze biuro. Dźwięk ten jest trudny do opisania, ale można go ująć jakże przyziemną zbitką liter: „ŁŁŁooooooooooojjjjjjjjjjeeeezzzzzzzzzuusiiiiiiiiiiiiieeeeeeeeeeeeeeeennnnnaaaaaaaaaaaaaaaaazzzzzzzaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrrrrrreeeeeeeeeeeeeeeeeeeńńńńńńńńńńńńńńsssssssssssssssssssssskkiiiiiii!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” Od razu pobiegliśmy szukać tej dziewczyny, wcześniej jednak musieliśmy znaleźć oko Franka, które potoczyło się pod szafę. Tam z kolei okazało się, że przywłaszczył je sobie nasz sąsiad z dołu. Stwierdził on, że to jego chomik powrócił z zaświatów pod postacią organu Franka... Kiedy karetka z Tworek zabrała sąsiada, a Frank odzyskał oko mogliśmy kontynuować poszukiwania kobiety. Frank po przygodzie z okiem stwierdził, że widzi przyszłość, ale po krótkim dochodzeniu okazało się, że po prostu założył je na lewą stronę. Odnalezienie dziewczyny było dość trudne, ale po dwóch dniach Frank odkrył, że możemy pójść jej śladem. Podziwiałem jego zdolność szybkiego łączenia faktów. Ja na pewno bym na to nie wpadł. Ślady prowadziły do starej wierzby w parku. - Albo nasza poszukiwana jest wiewiórką, albo porwali ją kosmici – stwierdził Frank. Pierwszą możliwość odrzuciliśmy już na początku, gdyż jak na wiewiórkę elfka miała stanowczo za małe owłosienie i wykazała się brakiem kity, więc doszliśmy do wniosku, że porwali ją kosmici. Frank, jako doświadczony detektyw nie tracił jednak głowy. Wiedział, że nie ma spraw nie do rozwiązania. Potrafił rozwiązać sznurowadła (sam go nauczyłem), więc ta sprawa nie mogła przerwać jego dobrej passy. - Musimy znaleźć UFOKI! – mój partner krótko przedstawił plan działania. Polowanie na Kosmitów nie jest sprawą łatwą, więc postanowiliśmy poszukać informacji u Źródła. Redaktor naczelny tej katolickiej gazety okazał się bardzo uprzejmym człowiekiem, co od razu wzbudziło podejrzenia Franka. Kiedy ksiądz sięgną po ciasteczka i kakao mój partner nie wytrzymał i rzucił nie na niego. Ksiądz nie pozostał mu dłużny. Wyciągnął swoje radio M. i przywołał oddział Aniołków, składający się z sióstr zakonnych na emeryturze. Musiałem pomóc kumplowi, ale zostałem obezwładniony przez mae geri kekomi w wykonaniu Siostry Dominiki „ Żylety” z Karmelitek Otyłych. Obudziłem się w małym pomieszczeniu bez okien, drzwi i klamek. Frank leżał obok mnie i ssał kciuk. Nie chciałem mu przeszkadzać, ale wymagała tego sytuacja. Chwyciłem go za ramię i potrząsnąłem nim delikatnie. Nie zadziałało, więc powtórzyłem operację. Nagle ramie Franka urwało się. Odrzuciłem je w kąt. Miałem nadzieję, że Frank się nie zorientuje. Po bliższych oględzinach stwierdziłem, że to nie Frank, lecz jego niedoskonały klon. Byłem zły, więc rozwaliłem klon po całej celi. Niech wie kto tu jest Master! Kiedy rozładowałem swoją złość zdałem sobie sprawę z mojego beznadziejnego położenia. Mogłem jedynie czekać. Zwinąłem się w kłębuszek i zacząłem wspominać nasze wspólne brawurowe akcje. Nie mogłem pogodzić się z tym, że nie zobaczę się już więcej z moim najlepszym, jedynym przyjacielem. Nagle w pomieszczeniu zjawił się różowy kucyk a na nim Frank. Nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Dla pewności chwyciłem go za ramię. Trzymało się! -Frank to naprawdę ty! Rzuciłem mu się na szyję. On wziął mnie na kolana i pogłaskał po brzuszku. Kiedy zakończyliśmy powitanie Frank zaczął mi wyjaśniać jak udało mu się wydostać z rąk księdza i Aniołków, oraz dlaczego wybrał różowego kucyka, a nie niebieskiego. Okazało się, że podejrzenia Franka były słuszne. Za tym wszystkim musieli stać kosmici przebrani za duchowieństwo. Tylko dlaczego porwali oni naszą przyszłą klientkę? Tego już chyba nie mieliśmy się dowiedzieć. Nagle do naszej celi wszedł Ksiądz Redaktor i od drzwi zaczął krzyczeć: Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Jako że nie zrozumiałem ostatniego słowa, pomyślałem, że ten gościu mnie obraża. Frank jednak powstrzymał mnie i rzekł: -Nie! On nie chce nam zrobić nic złego. On też jest więźniem tych siostrzyczek psychokosmitopatek. Z tego co zrozumiałem na ich planecie zaczęły rządzić kobiety. Mężczyźni stali się ich niewolnikami. Muszą im usługiwać i co najgorsze gotować obiadki ich MAMUSIOM. Nie mogłem nawet wyobrazić sobie cierpienia moich współbraci kosmitów. Postanowiliśmy im pomóc. Jedynym sposobem na przywrócenie równowagi we Wszechświecie było przeprowadzenie lustracji psychokosmitopatek pod względem współpracy z rządem niejakiego Kubusia P. Zwołanie komisji śledczej w Newerwinter Dale, jak i w każdym innym kraju, jest rzeczą niezwykle prostą (wystarczy załatwić by obrady były transmitowane w telewizji), tak więc już następnego ranka Siostrzyczki były maglowane przez Gupiego Romusia. Ksiądz kosmita Podziękował nam w ich ojczystym języku; -Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! Blip! -I nawzajem!- odparł Frank.- A czy nie wiesz przypadkiem gdzie jest poszukiwana przez nas kobieta? -Blip! Blip! Blip! Blip! -Dzięki za informacje! Muszę przyznać, że niewiele zrozumiałem z tej jakże rzeczowej konwersacji, lecz ufając olbrzymim, jak brzuch Okleksego, zdolnościom intelektualnym, podążyłem za nim. Kiedy byliśmy na miejscu Frank krzyknął: „Prrrrrrrr Szalony!!!” i zeskoczył z moich pleców. Rozejrzałem się dokoła, lecz w ciemnościach mało co widziałem. Nagle usłyszałem krzyk Franka. Przerażony rzuciłem mu się na pomoc, jednak już po kilku metrach wpadłem na coś. W szpitalu wytłumaczyli mi, że to głupi pomysł rzucać się na swojego najlepszego przyjaciela. Zwłaszcza jeżeli zna on karate. Na szczęście rany były tylko powierzchowne i po trzech tygodniach byłem na nogach. Frank przyszedł po mnie, a ja uradowany pocwałowałem do naszego biura z Frankiem na ramionach. Po drodze Frank wyjaśnił mi, że tamtej nocy kiedy uderzyłem się, on nie zważając na ból w lewym paznokciu na kciuku, kontynuował poszukiwania dziewczyny. Kiedy już tracił nadzieję i kończyła mu się gwarancja na mleko kupione od Saszy, wpadł na pomysł (jak mi wyjaśnił dlatego, że było ciemno) i postanowił zbadać jeszcze raz starą wierzbę. -Doszedłem do wniosku, że zbyt łatwo porzuciliśmy tezę jakoby dziewczyna nie była wiewiórką. Przyjrzałem się tej wierzbie i odkryłem, że to melina posłów Samoprzepony, którzy przebierają się za ładne dziewczyny i zarabiają ciałem na chleb. Lecz teraz będą mieli jedynie chleb i wodę (w dodatku suchą) - skwitował swą wypowiedź Frank. Tak udowodniliśmy, że jesteśmy najlepszymi detektywami nie tylko na świecie, ale w całym Kosmosie i ,że nie należy niczego zakładać z góry. Chyba, że mieszka się w bloku. Jedynym minusem naszego zaangażowania w tę sprawę był fakt, że Nowy Rok obchodziliśmy 15 lutego.

Dzięki Uwierzysz że nie zauważyłem

Jaki konkurs nie wiem o niczym. Nowy jestem.

Bardzo dobre (czytaj zabawne) gratulacje

-Alkohol leje się strumieeeeeeeeeeeniem!!!!!!!!!! Przeraźliwy krzyk wybódził mnie z płytkiego jak woda w Wisłoku snu. Rozglądnąłem się wokoło. W naszym biurze był tylko Frank, więc korzystając z moich olbrzymich możliwości umysłowych, o których już Homer śpiewał pieśni, wydedukowałem(ładne słowo), że to on musi być źródłem tego piekielnego wrzasku. Krzyk powtórzył się znowu. Wyrwał się z ust mojego przyjaciela. Wydało mi się to dziwne, gdyż Frankowi rzadko kiedy coś wyrywało się z ust. Ostatnio zdarzyło mu się to rok temu kiedy dopadł go podstępny dentysta – sadysta - masochista, który bez większego powodu wyrwał mojemu kumplowi dwa zęby mądrości. Moje wspomnienia przerwał Frank, który właśnie się przebudził i zgodnie ze swym uroczym zwyczajem zaczął domagać się nocnika. Kiedy już zaspokoił swoje potrzeby ujrzałem w jego oczach niezwykły błysk. Nie był on oczywiście tak wyrazisty jak słynne „kurowiki” posłanki Samoprzepony, ale i tak zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Błysk jednak minął, bo Frank zgasił swoją przenośną latarką kupioną na bazarku u znajomego Murzyna z Nowosybirska za trzy kopiejki. Chwilową ciszę przerwał dźwięk pukania do drzwi. -Ktoś puka!- stwierdził nieomylnie Frank. Niestety ja zamiast zareagować na tę informację zacząłem w duchu pisać wiersz pochwalny na cześć inteligencji mojego partnera. Ocknąłem się dopiero po czułym szturchnięciu Franka. Jako, że szturchnięcie było wykonane z wyskoku w półobrocie, ocknąłem się tak do końca dopiero na ostrym dyżurze. Frank jak przystało na dobrego kolegę odwiedził mnie zaraz po drugiej operacji. Byłem wzruszony. Gdybym nie miał złamanych szczęki, barku, obojczyka, kości piszczelowej, dziewięciu żeber(nawet nie wiedziałem, że tyle mam), trzech kręgów lędźwiowych, miednicy i paznokcia(z przemieszczeniem), to na pewno uściskałbym go serdecznie. Jednak w obecnej sytuacji było to utrudnione przez pół tony gipsu i drugie tyle cementu, jakie wysypały się na mnie przez przypadek z przelatującego nad szpitalem samolotu z darami dla dotkniętych trzęsieniem ziemi Eskimosów w północnym Kairze. Po dziewięciu i pół tygodnia wyszedłem ze szpitala. Byłem wzruszony – Frank wziął moje bagaże żeby mi było łatwiej nieść go na barana w drodze do naszego domu. On ma jednak złote serce! Kiedy dotarliśmy na miejsce od razu coś wydało mi się podejrzane. -Tu jest coś podejrzanego- powiedział Frank wskazując na kominek. Rzeczywiście tam było coś podejrzanego: gruby, czerwony facet pijący wino jabłkowe „Siarkofrut”. Jego oblicze wydało mi się znajome. - Kim jesteś?- Zapytał Frank - Ja? Ja jestem baba jaga! Są tu grzeczne dzieci? Znałem to powiedzenie. To był przecież Święty Mikołaj. - Ty przecież jesteś Święty Mikołaj - Stwierdził nieomylnie Frank. – Co Cię do nas sprowadza? - Brak chęci do egzystowania- odparł po chamsku Mikołaj. Frank oburzony zapewne zachowaniem naszego gościa, wykrzyknął: -Hę?! W tym hę?! Była zawarta cała mądrość Franka. W tym jednym krótkim słowie ujął to wszystko co przeciętnemu człowiekowi zajęłoby 3 strony druku; ból istnienia, pogardę dla chamstwa, a przede wszystkim stwierdzenie wypływające prosto z jego serca: „Mów jaśniej ty z....... alkoholiku!” Sugestia Franka zadziałała gdyż już po kilku sekundach Mikołaj usiadł mu na kolanach i płacząc zaczął się żalić. - Bo żona mnie zdradza z Dziadkiem Mrozem, połowa reniferów jest w ciąży, a druga w drodze na Karaiby (wykorzystują zaległy urlop), a Elfy, które miały mi pomagać pakować prezenty akcie protestu gdzieś zniknęły. - Nie martw się. Pomożemy ci! Z żoną i reniferami poradziliśmy sobie od razu dzięki wspaniałemu planowi Franka. Wymyślił on, spoglądając na moje notatki operacyjne, że żonie Mikołaja trzeba dać więcej do żłobu, a reniferom trochę więcej pieszczot i czułości. O dziwo zadziałało od razu, tylko Mikołaj wychodząc od reniferów był zawsze dziwnie zasapany. Gorzej jednak przedstawiała się sprawa Elfów. Nie ma Elfów- niema zabawek. Nie ma zabawek - nie ma uśmiechu na buziach dzieci. Nie ma uśmiech na buziach dzieci - nie ma dostaw ropy z bliskiego wschodu. Nie ma dostaw ropy – Wymierają kury. Nie ma kur – Upada amerykańska kultura (w szczególności bary szybkiej obsługi). Po przeprowadzeniu tego prostego ciągu przyczynowo-skutkowego Frank bez wahania wyciągną wnioski. Skąd je wyciągną nie wiem. Miały one jednak wygląd długiej rolki papieru toaletowego. Kiedy Frank wrócił z ubikacji powiedział: - Jedziemy do ZSRR! Droga w Turbo - saniach Mikołaja zajęła nam jakieś trzy dziesiąte sekundy. Doliczając do tego czas dochodzenia do siebie byliśmy na miejscu w ciągu sześciu godzin. W międzyczasie Rosjanie zlikwidowali ZSRR. -Dziwne niby nowy kraj a nic się nie zmieniło: Monopolowy co 200 m. – stwierdził Mikołaj. -Nie wątpię w twoje niezwykłe możliwości intelektualne, ale co ma wspólnego zaginięcie Elfów i kura?- zapytałem nieśmiale. - Już ci to wyjaśniam. Otóż.... Rozmowę przerwał nam pijany Elf w różowych rajstopkach. Frank zdenerwował się bardzo i przycisną Elfa do ściany. Ja w tym momencie zastanawiałem się skąd tutaj na pustkowiu wzięła się ściana. W tym czasie Frank wepchną Elfa w ścianę. Zdziwiło go to trochę. - Naprzód przyjacielu, razem! Skoro on może przenikać przez ściany, to my też możemy. Niestety nie mogliśmy... Kiedy ocknęliśmy się naszym oczom ukazał się widok straszny. Oto na białym koniku bujanym siedział Mikołaj związany choinkowymi lampkami. Wokół niego tańczyły półnagie Elfy. Wszystkiemu temu przyglądał się z uśmiechem na ustach Prezydent ZSRR - Tupin . -Byłem pewny, że to twoja sprawka Tupin. Wyjaśnij mi tylko dlaczego. -Bo skoro nigdy Mikołaj nie przyszedł do mnie postanowiłem, że nie przyjdzie już do żadnego amerykańskiego bachora. Dla chwały Matrioszki Rosji! Mikołaj w tej zgoła beznadziejnej sytuacji zachowywał jednak spokój. Głosem pełnym czułości, jakiej nauczył się od reniferów powiedział do Franka. -Nie martw się. To przecież moje Elfy więc na pewno mi pomogą. Prawda Moje kochane? -Nie stary dziadu! Teraz służymy wyższym ideom, jak zbrodnia, gwałt, kradzieże i zabieranie małym dzieciom lizaków na piaskownicy. Jednym słowem służymy Naszej Matrioszce Rosji!- wykrzyknął w imieniu wszystkich Ender – najstarszy z Elfów. -Ale dlaczego?- Zapytał znienacka Mikołaj. -Bo Tupin daje nam dziennie tyle wódy ile ważymy, plus premie za każdego lizaka. Alkohol to potęga Stary Dziadu!- ripostował bełkocząc Tixon – najcięższy ze wszystkich Elfów, któremu w Rosji żyło się wspaniale (ze względu na wagę). -Ale przecież alkohol jest zły.- Próbowałem tłumaczyć, lecz w odpowiedzi usłyszałem jedynie śmiech. W tym momencie do pomieszczenia wpadł jeden z reniferów Mikołaja. Trzema susami rozwiązał nasze więzy, obezwładnił Tupina wraz z Elfami i zamówił pizzę przez telefon. I tak wszystko skończyło się dobrze. Frank i ja w podzięce za pomoc mogliśmy roznosić prezenty, jednak po głębszym zastanowieniu i mając na uwadze nasze reakcje na ostatnią podróż woleliśmy nie ryzykować. Elfy po odsiadce w odwyku i trzech lewatywach przyrzekły poprawę. Za karę to one opiekowały się najbardziej skorym do czułości reniferem. I tak po raz kolejny udowodniliśmy, że tworzymy najlepszy duet detektywów na świecie.

Dobry towar to towar sprawdzony. Dziwna jest dla nas boska ekonomia Im wystarczy tylko spojrzeć na okładkę My Nawet i do końca nieświadomie Jeśli pokornie oddamy To tylko nasze dojrzałe występki I dobre uczynki A dzieci? Dzieci te… racja… umarły bez grzechu Umarły bez swawoli i chamstwa i przepychu (Trzeba dodać: nieświadomie – jak my nieświadomi) Umarły czyste więc pewnie dostaną swoje niebo Dzieci te… racja… umarły bez grzechu Nie zdążyły tylko zasłużyć na niewinność…

Co ja pocznę że wybory tak odebrały robotę satyrykom.

Dzięki zaraz coś sklecę. Przy okazji pozdrowionka dla mamy:)

Dzięki że w ogóle przeczytałaś. Pozdowionka

Krótka ballada o matkach Frank był moim najlepszym kumplem. Raz nawet pożyczył mi dwa złote na piwo. Dziwne, bo ja przecież nie piję. To świadczyło jednak tylko o jego niesłychanie dobrym sercu. Byłem pewny, że Frank oddałby mi swoje stare nieużywane skarpety, gdybym go tylko ładnie poprosił. Dla mnie najważniejszy był fakt, że mogliśmy pracować razem jako prywatni detektywi. Nasza spółka nazywała się „Frank sp. zoo”. W nazwie Frank to był Frank, a mnie przypadło zoo. I tak byłem z siebie dumny, gdyż te kilka liter było moim wkładem w działalność tego wspaniałego człowieka. Pewnego dnia, kiedy siedzieliśmy razem w fotelu (Frank lubił brać mnie na kolana i mówić wiele miłych rzeczy) zadzwonił telefon. -Telefon dzwoni! – stwierdził nieomylnie Frank wstając i zrzucając mnie z kolan. Uwielbiałem tę jego bystrość umysłu i zdolności dedukcyjne. Frank zdecydowanym ruchem podniósł słuchawkę. Po chwili zorientował się, że trzeba ją trzymać odwrotnie, wykonał precyzyjny zamach i rozpoczął rozmowę. Okazało się, że to pomyłka. -To pomyłka! – Powiedział Frank i odłożył słuchawkę. -A kto dzwonił? – zapytałem trochę wścibsko. -To moja matka – spuścił głowę Frank. Nie wspominał matki zbyt dobrze. Kiedy był jeszcze małym dzieckiem wysyłała go na lekcje baletu klasycznego, ubierając w różowe rajstopki. To załamało jego psychikę. Z rozpaczy chciał nawet zapisać się do Samoprzepony – najgłupszej partii w Sejmie. Na szczęście poczuł powołanie i został detektywem. Frank wtulił się w moje ramiona i zaczął płakać jak dziecko. Kiedy pogłaskałem go po głowie i powiedziałem, że wszystko będzie dobrze puścił mnie, usiadł w fotelu, włożył kciuk do ust, zwinął się w kłębuszek i cichutko kwilił. Kilka minut później do pokoju weszła niezwykła wprost kobieta. Długie nogi, delikatna cera, ponętny biust, cudowne, głębokie spojrzenie, pełne usta, blond włosy i bijący od niej urok osobisty – niestety nie posiadała ani jednej z tych cech. Za to o jej obecności świadczył zapach taniego wina i zeszłorocznej ryby. Ubrana był skąpo. Nie miała butów, skarpet, spódnicy, swetra, bluzki, beretu, ani niczego innego. Jednym słowem była goła. -Pani jest naga! – stwierdził nieomylny Frank, który zerwał się z fotela i nie namyślając się długo wyjął z szuflady stare nieużywane skarpety i podał je nieznajomej. -Co panią do mnie sprowadza? – pytał Frank zastanawiając się która skarpeta jest lewa, a która prawa. -Zostałam napadnięta. – odparła kobieta głosem podobnym do basu Piworettiego – To musiał być zamach na moje życie. -Dlaczego pani tak sądzi? – wtrąciłem się do rozmowy. -Tak napisali w liście porywacze – odpowiedziała kobieta wskazując pomiętą kartkę papieru. Frank zaczął czytać, a ja zastanawiałem się skąd nieznajoma wyciągnęła list. -Znienacka…- wytrącił mnie z rozmyślań krzyk kobiety – skoczył na mnie i ogłuszył. Kiedy się ocknęłam ugryzłam go w… hmm… rękę i wyrwałam mu się. -Przeczytałem ten list i wnioskuję z tego, że porywacz jest mężczyzną w średnim wieku, posiadającym nienaganną opinię w społeczeństwie, o ciemnych włosach i niebieskich oczach. Jego znakiem szczególnym jest pieprzyk pod lewą pachą. -Jak udało ci się do tego dojść mój drogi Franku? – zapytałem jak zwykle zaskoczony i zmieszany zdolnościami mojego partnera. -Otóż to było prostsze niż myślisz – odparł – ten list to ksero dwóch pierwszych stron dowodu osobistego porywacza. To nam na pewno ułatwi poszukiwania. Mamy już jego dane łącznie z adresem i numerem buta. -Odpalajmy naszego Mercedesa i ruszajmy na spotkanie z tym złym i brzydkim porywaczem! – wykrzyknąłem podniecony wizją sławy i bogactwa. – Szable w dłoń!!! W naszym garażu nie znaleźliśmy żadnego Mercedesa. Nawet zwykłego Malucha nie było. Wtedy uświadomiłem sobie, że my przecież nie mamy samochodu. -Mój drogi słabo opłacany wspólniku – powiedział Frank – przecież my nie mamy samochodu. Byłem zdumiony bystrością jego umysłu. -Frank mam wrażenie… - zacząłem -Że czytam w twoich myślach? Nie sądzę. Poza tym co może być ciekawego w książce z nie zapisanymi kartkami? Nie byłem pewien czy Frank mnie czasem nie obraża, ale przyznałem mu rację. W końcu ruszyliśmy do dzielnicy willowej, gdzie pod numerem 13 miał ukrywać się porywacz. Frank poświecił się i przez całą drogę niósł kobietę na rękach, a ja jak zwykle niosłem franka na barana. Byłem dumny z jego poświęcenia. Kiedy dotarliśmy na miejsce powiedziałem do mojego partnera: -Coś tu nie gra Frank! On natychmiast zorientował się w sytuacji i stwierdził: -Masz rację przyjacielu. To radio nie gra. – Frank znów wykazał się sokolim wzrokiem. Wtedy stało się coś strasznego. Nieznajoma kobieta wyciągnęła pistolet (ciekawe skąd?) i wycelowała w mojego partnera. -Co pani robi?! – krzyknąłem najgłośniej i najokrutniej jak umiem. -Strzelam baranie! – jej gruby głos rozniósł się echem po pustym domu. Dopiero wtedy zauważyłem, że to nie dom tylko sala baletowa. Zaczynałem wszystko rozumieć. Nieznajoma w końcu zdenerwowała się i strzeliła. Na szczęście nie trafiła, bo Frank zrobił błyskawiczny unik. Zawsze podziwiałem jego sprawność fizyczną. On był po prostu gibki. Nieznajoma jednak w końcu dopięła swego. Związała nas razem i przykuła ręce do grzejnika. W innych okolicznościach to byłoby nawet przyjemne, ale nie w tym momencie. Kobieta stanęła przed nami i spojrzała na nas dziko. Frank znal to spojrzenie. Kojarzyło mu się z domem. -Pokaż nam swoje prawdziwe oblicze wiedźmo! – krzyknął zdenerwowany Frank – No co mamusiu? To porwanie wymyśliłaś jedynie po to, by mnie tu zwabić? -Masz rację. Ale teraz jest już za późno. – Matka Franka zdjęła maskę. To co ujrzałem było straszne! W końcu zrozumiałem przez co musiał przechodzić mój przyjaciel. -Teraz będziesz tańczył dla mnie całe noce i dnie. Matka-Monstrum wyjęła (skąd?) różowe rajstopki. To był za duży cios dla Franka… Następnego dnia w Radiu M. podano, że w okolicach doków znaleziono zwłoki kobiety nie możliwe do zidentyfikowania. Frank siedział wtulony w moje ramiona. W kącie leżały małe różowe rajstopki…

Umierają tylko ci którzy wierzą śmierci Twoje życie trwać będzie długo Tak długo Dopóki pierwszy raz nie powiesz A jednak! Lecz czym tobie będzie Chwila wyjaśnienia Wiernością sentencji Czy męstwem spojrzenia?