Agata Radkiewicz

I cóż ja mogę , że jestem kobietą? Że wrażliwa ma dusza, że serce dygoce, że cała w szaleju? I cóż ja mogę, że oczy w pamieci, że dłonie choć daleko wciąż głaszczą mi plecy? I cóż ja mogę, że przyszła rozłąka , że tęsknota wokoło, że noce zbyt długie, że łzy czasem płyną? Ja mogę czekać na ciebie i tylko tyle i nawet nie spocząć na krzesle na chwilę nim twe usta znów mych nie dotkną i dać ci miłość nie tak ulotną jak motyle, lecz zwyczajną co w słońcu i deszczu przetrwa!

nie można było tak napisac w pierwszej wersji? Ale ok.

no widze że niby znawczyni...heheheheheh az ściska w dupie ( zdaje sie że to twój cytat)

Nie prosze o to aby mnie obrażać ,tylko o rady na przyszłość,przecież to dział dla tych co zaczynają...

prosze o komentarze

To już tyle dni jak widziałam ciebie po raz ostatni i ani mi płakać ani cieszyc z tego , gdyż dusza ma w rozterce się miota. Pytam więc Boga za co ta kara? To myslenie? Czemu życie niesprawiedliwie pisze scenariusze? Czy po chwilach ekstazy zawsze musi przyjść żal i tesknota do zmiary niemozliwa? Wszak miłosci sie nie odmawia,więc strachliwie zaglądam do wnetrza swej duszy,a tam serce we krwi własnej tonie krzycząc z oddali o beznadziei,lecz ono wciąż kocha bo naiwne i głupie. Cóż z nocy ,że przynosi ukojenie skoro wraz ze wschodem słońca oczy nadal mokre. I wtem słyszę twój głos taki sam strudzonyjak mój ,choc to dopiero tydzień jak mnie widziałeś po raz ostatni.Ty cierpisz z tęsknoty i żalu, bo tez masz serce naiwne........dzieki Bogu!!!

No No, a myślałam że już nigdy nie przeczytam wiersza bez wazeliny...oby weny nie zabrakło

o marzenie moje, dziś u stóp twych stoję w kir przyozdobiona.. za wszystkie grzechy, z życia bez pociechy zostanę rozgrzeszona.. o nadziejo smutna, czemuś tak okrutna? skazańca we mnie szukasz? wiem, marne me słowa, ust twych podkowa ,wyroku nie odpukasz.......

Ileż w tym prawdy niewdzięcznej....