bursztyn bałtycki

Dzień twoich urodzin, jest zimno, jest źle. Przestrzeń jest obca. Nie, nie chcesz jej. Na widok światła płaczesz. Drżysz nagi. Lecz tu nagle Ona, matka, jej blask – Jak piękna jest chwila, gdy wszystkie motyle zbierają się tylko raz w życiu i tylko w jednym miejscu – teraz. Listopad 2008

Taki jest mój sposób widzenia świata. Świat jako jeden wielki organizm. Wiem, że niektóre środki wyrazu mogą drażnić i odpychać. Popracuję nad tym. Teraz ważna jest treść i przekaz. Widzę, że nikomu się nie podoba - trudno. Dziękuję za rady dotyczące formy. To mój słaby punkt. Dziękuję i pozdrawiam

Przyjmijmy, że po śmierci wchodzisz w świat, że całe królestwa dusz w świecie posnęły, a deszcz, zwykły deszcz – wie o nich, ponieważ jest krewnym istnienia, którym się stały. To proste. Wszystko dookoła ma w sobie miejsce świadome, jakby drugi wymiar w obłokach albo w zieleni. Ciepło, które tam jest – dla ciebie zostało stworzone. W zwierzętach nie szukaj, one są zbyt blisko twojej jawnej duszy, aby przybliżyć ci istotę tych drugich, odległych o przejrzyste spojrzenie dniem, wiatrem, tą zamkniętą nocą. Jeżeli wiesz o czym mówię popatrz na brzeg: stare małżeństwo wtapia się w morze jak w sen, zauważ, jak wyraźnie fale dotykają ich stóp; zauważ klucz dzikich mew krążący nad nimi. Tak. Już niedługo drzwi tego świata otworzą się im. Otworzy się Bóg. Dusza jak wiatr – oto jest wolność prawdziwa. Choć ponad nami kolejne wcielenie – świetlista noc wysadzana gwiazdami.

dziękuję za uwagę i radę pozdrawiam

Na zboczu góry noc. Wchodzę wąską, nieoświetloną szosą. Wokół tylko czerń, ślepy szelest drzew, miedź gwiazd, szept rzek i widmo księżyca. Nagle pastwisko, stajnia, w drzwiach koń. W jedynym świetle tej nocy wygląda jak ktoś, kto wyszedł ze swojej końskiej postaci i patrzy przez oko przestrzeni, w której ja też jestem trochę poza. Więc spotkaliśmy się ja – bezczłowiek i ty – bezkoń na tym oto bezbrzeżnym skraju świata