Gumofilec

Wtedy: Bez ustanku… Nordyczny kontenans skroluje przez me transfiguracyjne myśli Upamiętnia laberdany pławiące się w twoich oralnych objęciach Zduszone uczucia niczym smecz w końcu trafiały w pole mego serca Choć dla ciebie dokonuję sublimacji by sprostać i nie pragnąć nic więcej słyszę nagle illotis manibus – już nie chcę, nie mogę i w odbiciu widzę jak odchodzisz z innym, w biciu twego serca mnie robi się goręcej Teraz: Uczucia… Przelewam, rozdaję, tworzę Permutacja doskonała – wszystko ma swój cel Tutaj dyskretny dysonans jest powodem największego piękna niczym nieprzeniknione, wiecznie zielone morze Improwizując ad libitum jestem wolny jak sakura której kwiat… strącił swym łukiem Wilhelm Tell Świat pięknem dla wszystkich narodów fiat